بوم هفت‌رنگ زندگی یک نقاش
علاقه‌مندان به سینما، در روز پایانی هفته می‌توانند یکی از آثار موفق سینمای ایتالیا در جشنواره‌های مختلف را از قاب شبکه چهار سیما به نظاره بنشینند. فیلم سینمایی «می‌خواستم پنهان شوم» محصول سال ۲۰۲۰ برای اولین بار ۷مرداد ساعت ۲۰و ۳۰دقیقه پخش خواهد شد.
این فیلم زندگی آنتونیو لیگابو را روایت می‌کند که استعداد ویژه‌ای در نقاشی دارد و توسعه‌دهنده سبک منریسم است. این فیلم نماینده سینمای ایتالیا در اسکار ۲۰۲۱ و برنده خرس نقره‌ای هفتادمین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین شده است. در مراسم اهدای جوایز دیوید دی دوناتلو ۲۰۲۱ فیلم زندگینامه‌ای «می‌خواستم پنهان شوم» موفق شد هفت جایزه از مهم‌ترین جوایز سینمای ایتالیا را از آن خود کند و بزرگ‌ترین برنده این شب لقب بگیرد. علاقه‌مندان سینما می‌توانند تکرار این فیلم را که از درگاه تخصصی آی‌ام‌دی‌بی امتیاز۷ از ۱۰ را کسب کرده است ساعت ۲بامداد و ۹صبح شنبه تماشا کنند.
روزنامه گاردین در مقاله‌ای درباره این فیلم سینمایی و شخصیت محوری آن، با نگاهی مثبت نوشت: جورجیو دیریتی فیلمی خوش‌ساخت درباره یک هنرمند ساده‌دل به نام آنتونیو لیگابو - که در قرن ۲۰ زندگی می‌کرده - کارگردانی کرده است. کسی که از فقر و بیماری روانی رنج می‌برد اما دست‌آفریده‌های زیبایش نظیر مجسمه‌های حیوانات و نقاشی پرتره از انسان باقی مانده است. او در زمان خود به عنوان نابغه‌ای که بدون آموزش به این درجه از هنر رسیده است، مورد تجلیل قرار گرفت و عده‌ای او را همسنگ با ونگوگ می‌دانستند.
جزئی‌نگری الیو جرمانو(بازیگر نقش اصلی) در خلق لحظات غافلگیرکننده و رئال از شخصیتی با شرایط لیگابو آنچنان خیرهکننده از آب درآمده است که می‌توان این بازیگر ایتالیایی را مشابه و همتراز با دنیل دی لوئیس، دنیل اوتویل و شاید ساشا بارون کوهن دانست. او با نگاهی که گاهی خیره می‌شود، تکان‌های سر، دندان‌های بیرون‌زده و قامتی خمیده، تصویری باورپذیر از شخصیت نقاش قصه ارائه می‌کند. آنچنان که در فیلم به تصور کشیده شده است آنتونیو در ایتالیا چشم به جهان می‌گشاید و پس از مرگ مادرش دست یک خانواده سوئیسی سپرده می‌شود و به این کشور کوچ می‌کند. او در کودکی مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد و کارش به بیمارستان روانپزشکی می‌کشد. با بروز اتفاقی، دوباره به ایتالیا بازمی‌گردد و در حالی‌که با فقر شدید دست و پنجه نرم می‌کند به عنوان کارگر مزرعه در شمال ایتالیا مشغول به کار می‌شود. او با نقاشی معروف آشنا می‌شود و این سرآغازی بر شناسایی استعداد خارق‌العاده‌اش در نقاشی است. گویی لیگابو دوری از مادر، احساسات فروخورده، تجربه‌زیسته‌اش در تنهایی و مبارزه با احساساتش را به نقاشی‌هایش سرریز می‌کند و ابزاری برای بازتاب درونش به کف می‌آورد که راهی برای امرار معاش و رها شدنش از فقر نیز هست. این مقاله تماشای می‌خواستم پنهان شوم را مثل یک وعده غذایی سنگین اما لذیذ توصیف می‌کند که به لحاظ بصری غنی است، اما در دام پیچیده‌گویی و تبدیل شدن به یک تابلوی نقاشی نمی‌افتد.
روزنامه گاردین در مقاله‌ای درباره این فیلم سینمایی و شخصیت محوری آن، با نگاهی مثبت نوشت: جورجیو دیریتی فیلمی خوش‌ساخت درباره یک هنرمند ساده‌دل به نام آنتونیو لیگابو - که در قرن ۲۰ زندگی می‌کرده - کارگردانی کرده است. کسی که از فقر و بیماری روانی رنج می‌برد اما دست‌آفریده‌های زیبایش نظیر مجسمه‌های حیوانات و نقاشی پرتره از انسان باقی مانده است. او در زمان خود به عنوان نابغه‌ای که بدون آموزش به این درجه از هنر رسیده است، مورد تجلیل قرار گرفت و عده‌ای او را همسنگ با ونگوگ می‌دانستند.
جزئی‌نگری الیو جرمانو(بازیگر نقش اصلی) در خلق لحظات غافلگیرکننده و رئال از شخصیتی با شرایط لیگابو آنچنان خیرهکننده از آب درآمده است که می‌توان این بازیگر ایتالیایی را مشابه و همتراز با دنیل دی لوئیس، دنیل اوتویل و شاید ساشا بارون کوهن دانست. او با نگاهی که گاهی خیره می‌شود، تکان‌های سر، دندان‌های بیرون‌زده و قامتی خمیده، تصویری باورپذیر از شخصیت نقاش قصه ارائه می‌کند. آنچنان که در فیلم به تصور کشیده شده است آنتونیو در ایتالیا چشم به جهان می‌گشاید و پس از مرگ مادرش دست یک خانواده سوئیسی سپرده می‌شود و به این کشور کوچ می‌کند. او در کودکی مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد و کارش به بیمارستان روانپزشکی می‌کشد. با بروز اتفاقی، دوباره به ایتالیا بازمی‌گردد و در حالی‌که با فقر شدید دست و پنجه نرم می‌کند به عنوان کارگر مزرعه در شمال ایتالیا مشغول به کار می‌شود. او با نقاشی معروف آشنا می‌شود و این سرآغازی بر شناسایی استعداد خارق‌العاده‌اش در نقاشی است. گویی لیگابو دوری از مادر، احساسات فروخورده، تجربه‌زیسته‌اش در تنهایی و مبارزه با احساساتش را به نقاشی‌هایش سرریز می‌کند و ابزاری برای بازتاب درونش به کف می‌آورد که راهی برای امرار معاش و رها شدنش از فقر نیز هست. این مقاله تماشای می‌خواستم پنهان شوم را مثل یک وعده غذایی سنگین اما لذیذ توصیف می‌کند که به لحاظ بصری غنی است، اما در دام پیچیده‌گویی و تبدیل شدن به یک تابلوی نقاشی نمی‌افتد.
