جلبک دریایی فراوان و حتی گاهی خوراکی ممکن است به بسته‌بندی انتخابی برای مصارف غذا و نوشیدنی، لوازم آرایشی و سایر کاربردها تبدیل شود. ارزان است، برداشت آن آسان بوده و برای رشد به آب‌شیرین یا کود نیاز ندارد و می‌تواند در کمتر از شش هفته در خاک تجزیه شود. برخی بیوپلاستیک‌ها حتی ممکن است آینده‌ای در بیمارستان‌ها برای مهندسی بافت یا بخیه‌زدن زخم داشته باشند. ماده‌ای به نام شریلک از بال‌ها و اسکلت‌های بیرونی بندپایان مانند سخت‌پوستان و عنکبوت‌ها که از پروتئین و یک پلیمر پلی‌ساکارید به نام کیتین تشکیل شده‌اند، به دست می‌آید. شریلک شفاف، انعطاف‌پذیر و قوی است و برای ایجاد همه چیز از کیسه‌های زباله، پوشک تا انواع بسته‌بندی مناسب است. برای تولید آنها نیاز نیست به هیچ موجود زنده‌ای آسیب وارد شود، زیرا حشرات و بندپایان دریایی به طور طبیعی اسکلت بیرونی خود را می‌ریزند. دانشگاه باث دریافت که پلاستیک‌های زیست‌تخریب‌پذیر را می‌توان با استفاده از شکر و دی‌ اکسید کربن نیز ساخت و تولید آنها با فشار کم و فرآیند دمای اتاق ارزان و آسان است. ماده به‌دست‌آمده قوی، شفاف و مقاوم در برابر خراش است و می‌تواند با استفاده از آنزیم‌های باکتری‌های خاک به دی اکسید کربن و شکر تبدیل شود. مانند پلاستیک‌های ساخته‌شده از کیتین، این بیوپلاستیک زیست‌سازگار است. یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌ها در مورد جایگزینی پلاستیک این واقعیت است که در حال حاضر تولید آن بسیار ارزان است. آیا هر ماده دیگری با استفاده از همان تجهیزات تولیدی می‌تواند به سرعت وارد عمل شود و جای خود را بگیرد؟ پاسخ به این سوال مثبت است. سولاپاک ماده‌ای است که از چوب و چسب‌های طبیعی ساخته شده و دارای خواص پلاستیک‌مانند است در حالی که هیچ گونه میکروپلاستیکی را پشت سر نمی‌گذارد. 
حتی شیر گاو را می‌توان به نوعی پلاستیک تبدیل کرد. ماده زیست‌تخریب‌پذیر دیگری به نام مایکوفرم از ترکیبی از قارچ گانودرما لوسیدوم، تراشه‌های چوب، سبوس جو دوسر، گچ و سایر اجزای ارگانیک ساخته شده است.