این کتاب شامل 30 مقاله با موضوعاتی ازجمله شرایط تاریخی موسیقی ایران، چگونگی یادگیری موسیقی، اهمیت و اعتبار موسیقی ملی، جایگاه اساتید و بررسی آثار آنهاست.
در آغاز کتاب، مبحث برون‌گرایی در برابر درون‌گرایی در موسیقی ایران بررسی و بیان شده که موسیقی چگونه می‌تواند بر عواطف، احساسات و هیجانات انسان تأثیر بگذارد و وی را وارد جهان انتزاعی بکند؛ جهانی که گاه انسان در آن میل به خلوت و انزوا و گاهی میل به ازدحام و سرخوشی حاصل از مستی دارد.
در همین جهان انتزاعی است که انسان گاهی آن‌‌چنان با موسیقی خو می‌گیرد که فقط سخن از عشق و معشوق و زیبایی‌های آن در میان است و گاهی هم صرفا سخن از درد هجران معشوق است. با توجه به این نابسامانی‌ها در جهان، هنرمند می‌تواند نقش مؤثری در بهبود اذهان مشوش آدمیان داشته باشد.
هنرمند در فرآیند خلق موسیقی نیز مانند شعر و ادبیات به درون و بطن خود نگاه می‌کند و مواد اولیه هنر خود را که حاصل تجربیاتش است، می‎سازد و برای تسکین آدمیان، آن را به موادی اصیل، موزون و اثربخش بدل می‌کند.
نادر مجد، شاعر، نویسنده و موسیقیدان متولد ساری است. وی دارای مدرک کارشناسی ادبیات انگلیسی از دانشگاه تهران و فارغ‌التحصیل رشته اقتصاد از دانشگاه‌های آمریکاست.
تاکنون دو دفتر شعر با نام‌های تجن و سبزآب از مجد به چاپ رسیده است. وی سال ۱۹۸۸ «مرکز آموزش موسیقی کلاسیک ایران» را در ویرجینیای شمالی تأسیس کرد که از آن زمان تاکنون، در آنجا به تدریس موسیقی ایرانی می‌پردازد.
در بخشی از کتاب مجلس‌افروز می‌خوانیم: «موسیقی عصاره روح آدمی در هیجان بودن است. آنجا که سخن از گفتن می‌ماند، موسیقی آغاز می‌شود.» در انجیل یوحنا می‌خوانیم: «در آغاز کلمه بود و کلمه نزد خدا بود» و به این‌ترتیب هدف و وسیله، خالق و مخلوق، عابد و معبود و عاشق و معشوق درهم مستحیل می‌شوند اما اگر خدا و کلمه بیان واقعیت‌های هستی‌اند، موسیقی بیان هستی
بی‌واژه است. 
شوپنهاور نخستین کسی بود که می‌گفت همه هنرها می‌خواهند به موسیقی برسند. او که از کیفیت انتزاعی موسیقی سخن می‌گفت، بر این باور بود که «در موسیقی ـ و تنها در موسیقی ـ هنرمند می‌تواند مستقیما با مخاطبان خود طرف شود، بی‌وساطت وسیله‌ای که عموما برای مقاصد دیگر هم به‌کار برده می‌شود.»
انتشارات اریش اخیرا کتاب مجلس‌افروز نوشته نادر مجد را در 195صفحه روانه بازار نشر کرده است.