این موضوع زمانی اهمیت بیشتری برای هر کس پیدا می‌کند که تنها با یکی از افراد ناشنوا و یا کم‌شنوا برخورد داشته باشد؛ افرادی که با وجود توانمندی‌های فراوان و استعدادهای ذاتی‌شان، از برخی حقوق اولیه‌شان محروم هستند. افرادی که فارغ از مشکلات ژنتیک، گاهی به سبب بیماری‌هایی مانند تشنج، تب و بیماری‌های گوش یا حتی ضربه، دچار ناشنوایی شده‌اند. 
اما وقتی از حقوق بدیهی زندگی‌شان حرف می‌زنیم، از چه حرف می‌زنیم؟ مثلا وقتی حرف از کم‌توان‌های جسمی می‌شود، همه از فراهم کردن سطح شیبدار برای عبور یا به‌طور کلی، مناسب‌سازی‌های شهری می‌گویند اما کمتر کسی است که به نیازهای یک فرد ناشنوا از جمله وجود سامانه مترجم زبان اشاره در هر ساعت از شبانه‌روز و در هر مکانی اشاره کند؛ در صورتی که چنین امکانی به همین سادگی، می‌تواند به افراد ناشنوا کمک کند به جامعه بیایند و از انزوا و گوشه‌گیری دور شوند. در این میان، بحث همیشگی هزینه‌های سنگین وسایل توانبخشی، از جمله سمعک و باتری هم همیشه بوده است و همچنان هم خواهد بود؛ ابزارهایی که در دسترس بود‌ن‌شان، می‌تواند صدای زندگی را برای این افراد به ارمغان بیاورد. به نظر می‌رسد اگر فضای شهری برای همه اقشار جامعه مناسب‌سازی شود و امکانات بدیهی در اختیار همه افراد قرار گیرد، بدون شک شهری زیباتر و زندگی مهربانانه‌تری خواهیم داشت.