واقعیت هم همین است. روزهای اردو چنان در خاطر بچه‌ها ماندگار می‌شود که حتی اگر ۷۰ سال‌شان هم باشد می‌توانند طعم ساندویچ الویه مادرشان را در روز اردو به یاد بیاورند. از اول مهر مدام پای‌شان که به دفتر می‌رسد، می‌پرسند: ما را اردو نمی‌برید؟ اگر می‌برید کجا می‌برید؟پس می‌فهمیم که اردوها نقش مهمی در زندگی تحصیلی دانش‌آموزان ایفا می‌کنند. اما آیا باید اردوها را به هر قیمتی برگزار کرد؟ آیا صرفا برای آن‌که بچه‌ها چند ساعت از فضای درس دور باشند، باید آنها را به هر جایی برد؟متأسفانه شاهد هستیم که این اردوها به شهربازی و سینما محدود می‌شوند! حالا آفتاب از کدام طرف در بیاید و بچه‌ها را یک‌بار هم که شده ببرند موزه!اما در اکثر شهرهای کشور، آن‌قدر جاذبه‌های دیدنی داریم که محدود نباشیم. به گمانم بچه‌های هرکلاس باید اردوهای جداگانه‌ای داشته باشند. مثلا بچه‌های کلاس دوم بنا بر درس‌هایی که می‌خوانند به مکان‌های مرتبط بروند. وقتی هم به کلاس سوم می‌روند باز اردوهای مربوط به خودشان را داشته باشند. علاوه‌ بر اینها تعداد اردوها در مدارس خیلی کم است. بهتر است حداقل یک‌بار در ماه اردو داشته باشیم. چه‌بسا بچه‌ها در اردو بیش از کلاس درس می‌آموزند و تجربه کسب می‌کنند.لازم نیست حتما بچه‌ها جای خاصی بروند که هزینه‌بردار باشد. این مسأله که بعضی‌ از دانش‌آموزان توانایی مالی شرکت در اردوها را ندارند، اجتناب‌ناپذیر است و حتما باید در برنامه‌ریزی به آنها هم فکر کرد.به امید آن‌که اردوها زیادتر شوند تا بچه‌ها درس زندگی‌ هم بیاموزند.

ریحانه محمودی - تهران