بیشتر برخورد مردم نسبت به این افراد، دیدگاهی ترحم‌آمیز است که خود این افراد و خانواده‌های آنان را ناراحت می‌کند. بنابراین هنگام برخورد با یک معلول حداقل کاری که به‌عنوان یک شهروند می‌توان انجام داد، نداشتن نگاه ترحم‌آمیز و تاسف‌‌بار است. موضوع اشتغال هم چند سالی است که با وجود قوانین و آیین‌نامه‌های مختلف تصویب شده ولی همچنان گریبانگیر این افراد است. افراد معلول کارها را انجام می‌دهند، از عهده کارها برمی‌آیند و مسئولیت‌پذیر هستند اما واقعیت این است که معلولیت همراه این افراد اجازه قدرت عمل زیاد را از آنها سلب می‌کند و افراد کمی وارد حوزه اشتغال برای معلولان می‌شوند. براساس قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت، دولت مکلف است جهت ایجاد فرصت‌های شغلی به معلولان تسهیلاتی را پرداخت کند. البته افرادی هستند که برای ایجاد اشتغال معلولان اقداماتی انجام می‌دهند اما به‌صورت کلی در زمینه اشتغال اتفاق رو به جلویی نیفتاده است. ازسویی دیگر نپذیرفتن کودکان معلول در مهدهای کودک‌ و محرومیت آنها از آموزش‌های پیش از دبستان نیز باعث شده اغلب آنها و خانواده‌های‌شان دوری از جامعه و گوشه‌نشینی در خانه را انتخاب کنند. عدم مناسب‌سازی فضا در جامعه از عمده مشکلات معلولان است. نبود رمپ یا آسانسور در طبقات همکف ساختمان‌‌‌های ادارات، مراکز خرید و سایر مکان‌ها در سطح جامعه، این افراد را دچار معضل کرده است. فرد معلول حتی نمی‌تواند به‌راحتی در ایستگاه اتوبوس با ویلچر سوار وسایل نقلیه شود و بدون کمک گرفتن از سایر افراد به کارهای روزانه خود بپردازد. با همه این مشکلات، افراد معلول با عزم و اراده خود بسیاری از محدودیت‌ها و موانع را از سر راه‌شان بر‌می‌دارند و در مسیر موفقیت و اثبات خود گام برمی‌دارند.