می‌گویند هر کسی در این دنیا طالعی دارد. بعضی‌ها مسیر خود را بر اساس معیارهایی که دارند می‌چینند و به موفقیت می‌رسند. بعضی‌ها هم که راه را کمی اشتباه می‌روند دیگر تا ته قصه هرگز این راه برای‌شان صاف نخواهد شد. قصه اسکوچیچ اما هیچ کدام از اینها نیست. کمی، فقط کمی با بقیه تفاوت دارد. شاید آن روز که به او گفتند بیا و سرمربی ایران شو، داشت به طالعی فکر می‌کرد که خودش برای خودش نچیده بود. وقتی چشم‌بسته گفت باشد، پیشنهاد شما قبول! شاید تازه داشت به این فکر می‌کرد که حالا بحرین و عراق را چه کنم؟ با این حال او یک دل بزرگ داشت، به وسعت یک دریا. چه کسی می‌داند حتی شاید هم بزرگتر. آنقدر بزرگ که تا همین الان خیلی از فوتبالدوستان و مردم ایران را در خودش جا داده.حالا که خودش بر می‌گردد و به عقب نگاه می‌کند  می‌بیند چه مسیر پر پیچ و خمی را آمده و چه کارهایی که نکرده است! بدون تعارف، شوخی نیست، 9 ‌بازی و 9 پیروزی. اصلا گیریم که بگویند:«هر کسی این ستاره‌ها را داشت هم همین می‌شد.»اما خودمان می‌دانیم که نمی‌شد. آقای دراگان، نه کاری به «خوبان عالم» داریم که رئیس فدراسیون از آن نام می‌برد و نه آن حاشیه‌هایی که برای شما درست کردند. شما صاف افتادید توی قلب یک ملت. بی‌معرفت‌ها حتی یک اردوی درست و حسابی با بازی‌های خوب تدارکاتی هم برای شما و تیمتان نگذاشتند؛ مهم نیست. سه‌شنبه شب که عراق را خرد کردید کیف کردیم. شاید باید زودتر این کار را می‌کردیم اما حالا هم دیر نیست؛ به احترام شما می‌ایستیم، کف می‌زنیم و کلاه از سرمان بر می‌داریم. راه همین است و باید آن را ادامه داد. بازی با امارات در پیش است و پس از آن با کره‌جنوبی و لبنان. مسیر برای ما مشخص است و باید خیلی زود به قطر رسید. شما با این تیم پرستاره می‌توانید آقای اسکوچیچ. لطفا سورپرایزمان کنید.