عصر روز جمعه، آخرین روز تیرماه 1401، تا ساعت6 عصر، همه چیز در حاشیه رودخانه رودبال عادی بود اما ناگهان ابرهای سیاه، بالادست رودخانه را سیاه کردند و باران شروع شد. سیلابی از بالای رودخانه جاری شد و هرچه پایین‌تر می‌آمد، بر هولناکی آن افزوده می‌شد. سیلاب آن‌قدر سریع آمد که خیلی‌ها فرصت جمع کردن وسایل‌شان را از کنار آب نداشتند و خودروهایی که کنار رودخانه بود را همراه سرنشینانش با خود برد. با گذشت زمان، عمق فاجعه بیشتر می‌شد و هر لحظه تعداد قربانیان افزایش می‌یافت. سرانجام هم اعلام شد 22نفر براثر این سیل کشته و ناپدید شده‌اند؛ 22نفری که قربانی سیل سهل‌انگاری‌ها شدند. سهل‌انگاری در مورد پیش‌بینی رگبار در روز جمعه، سهل‌انگاری در هشدار به افرادی که کنار رودخانه اتراق کرده بودند و سهل‌انگاری در پارک خودروها کنار بستر رودخانه. متاسفانه سال‌هاست تعریف ما از مدیریت بحران، امدادرسانی به سانحه‌دیدگان است و اقدام برای پیشگیری از حوادث، حلقه مفقوده است. برپایی چادر اسکان خانواده داغداران، جست‌وجو برای یافتن مفقودان و حتی جبران خسارات شاید از داغ خانواده کم کند اما آن را از بین نخواهد برد. 
با وجود هشدار سازمان هواشناسی در روز چهارشنبه در مورد بارش رگبار در منطقه، احتمال وقوع سیلاب در رودخانه رودبال وجود داشت و باید از اتراق افراد در حاشیه این رودخانه جلوگیری می‌شد و اعلام چند هشدار در این باره در شبکه‌های اجتماعی راه مناسبی برای پیشگیری از این تراژدی نبود. از سوی دیگر، بررسی قربانیان نشان می‌دهد، آنها گردشگرانی بودند که در حاشیه رودخانه تجمع کرده و اغلب در خودروی خود گرفتار سیلاب شدند. افرادی که به هشدارهای نیروهای امدادی درباره توقف نکردن در حاشیه رودخانه توجهی نکردند و با وقوع سیلاب به جای فرار از مهلکه، سوار بر خودرو سعی داشتند آنجا را ترک کنند اما جان خود را از دست دادند.
تکرار این حوادث مشابه مانند سیل دروازه قرآن شیراز، سیلاب منطقه تهران و ... تاکیدی بر بی‌توجهی مدیریت بحران و دستگاه‌های اجرایی به هشدارهای هواشناسی است . به نظر می‌رسد باید کانال ارتباطی جدی در این حوزه ایجاد شود تا دستگاه‌های مسئول با جدی گرفتن هشدارها از وقوع و تکرار این حوادث جلوگیری کنند و مانند همیشه حوادث غافلگیرمان نکند.

محمد غمخوار - دبیر حوادث