ایران - عراق؛ ورزشگاه کاظمین کویت، 14 آبان 1368
قطعنامه 598!
رویارویی با دشمن
بزرگ. با عراق. پس از
13 سال. تدابیر امنیتی شدید. نیروهای انتظامی پرشمار داخل و خارج ورزشگاه. غیر‌منتظره‌ترین دیدار دوستانه. پر تب و تاب‌ترین بازی دوستانه. بازی دوستانه پس از 8 سال جنگ. جنگ تا همین 16 ماه پیش. (انگلیس و آلمان تا 15 سال پس از پایان جنگ دوم جهانی حاضر نشدند با هم در میادین فوتبال روبه‌رو شوند. فرانسه هم تا 13 سال پس از پایان جنگ دوم حاضر نشد برابر آلمان به میدان برود.) دیپلماسی ورزشی پس از 2887 روز جنگ. دیپلماسی ورزشی پس از هزار روز نبرد فعال. 16 ماه پس از پذیرش قطعنامه 598 سازمان ملل. 16 ماه پس از آتش‌بس. 16 ماه پس از بمباران خانه‌های مسکونی، اماکن غیر‌نظا‌می، حمله به کشتی‌ها و هواپیماها، نقض قوانین بین‌المللی، بی‌اعتنایی به هشدارهای انسان دوستانه، به کاربردن سلاح‌های شیمیایی، هزاران رزمنده ایرانی هنوز در زندان‌های عراق به سر می برند. هزاران معلول با زندگی روزمره دست و پنجه نرم می‌کنند. 213 هزار ایرانی جان باخته‌اند. 335 هزار نفر معلول و بیش از 42 هزار نفر اسیر شده‌اند. 7 هزار نفر مفقودالاثر هستند و هزار میلیارد دلار خسارت فقط برای ایران به بار آمده. هنوز هکتارها هکتار اراضی ایرانی مین‌گذاری هستند. جنگ 627 میلیارد دلار برای ایران و 561 میلیارد دلار برای عراق هزینه به همراه داشته. با این همه تیم‌ملی ایران و عراق در کویت برابر هم به میدان می‌روند. در جام «صلح دوستی». فوتبال زمینه نزدیکی دولت‌ها و ملت‌ها را فراهم ساخته. ورزشکارها مثل همیشه آسان‌تر
از سیاست پیشگان با هم دست می‌دهند.
تصویر دست دادن کاپیتان محمد پنجعلی و کایپتان عراق همه جا چاپ می‌شود.
یک یا دو ساعت تاخیر در پخش بازی از تلویزیون. 25 هزار نفر روی سکوها. سکوهایی که بین طرفداران ایران و عراق تقسیم شده و کویتی‌ها بین‌شان نشسته‌اند. داور مسابقه سوئیسی است: فردریک فیلیپور. سوئیسی‌ها معمولا خود را در منازعات بین‌المللی بی‌طرف قلمداد کرده‌اند. هر دو تیم پیراهن سفید بر تن داشتند و ایران داوطلبانه رنگ پیراهنش را به قرمز تغییر می‌دهد. شیخ فهد احمد‌الصباح رئیس کمیته المپیک آسیا پیش از آغاز بازی با بازیکنان دو تیم دست می‌دهد و چند کبوتر را به نشانه صلح به پرواز درمی‌آورد. با این همه نتیجه این دیدار دوستانه برایت مهم‌تر از هر بازی رسمی شده است. خیلی مهم‌تر. این سومین‌باری است که علی پروین به عنوان سرمربی جدید تیم‌ملی روی نیمکت می‌نشیند. او همزمان مربی پرسپولیس هم هست. بزرگان به تیم او بازگشته‌اند. امیر قلعه‌نویی، بهروز سلطانی، جعفر مختاری‌فر، رضا احدی، شاهرخ و شاهین بیانی، محمد پنجعلی، ناصر محمدخانی و حمید درخشان که زمان حضور پرویز دهداری از تیم‌ملی کنار رفته بودند. آنها جنگجو هستند. آنها به عراقی‌ها باج نمی‌دهند. عراقی‌ها هم به آنها باج نمی‌دهند. نبرد بسیار پایاپای دنیال می‌شود. منطقه به منطقه و متر به متر. توپی از خط دروازه‌ها عبور نمی‌کند. نه تیمی می‌برد، نه تیمی می‌بازد. صفر صفر.
بزرگ. با عراق. پس از
13 سال. تدابیر امنیتی شدید. نیروهای انتظامی پرشمار داخل و خارج ورزشگاه. غیر‌منتظره‌ترین دیدار دوستانه. پر تب و تاب‌ترین بازی دوستانه. بازی دوستانه پس از 8 سال جنگ. جنگ تا همین 16 ماه پیش. (انگلیس و آلمان تا 15 سال پس از پایان جنگ دوم جهانی حاضر نشدند با هم در میادین فوتبال روبه‌رو شوند. فرانسه هم تا 13 سال پس از پایان جنگ دوم حاضر نشد برابر آلمان به میدان برود.) دیپلماسی ورزشی پس از 2887 روز جنگ. دیپلماسی ورزشی پس از هزار روز نبرد فعال. 16 ماه پس از پذیرش قطعنامه 598 سازمان ملل. 16 ماه پس از آتش‌بس. 16 ماه پس از بمباران خانه‌های مسکونی، اماکن غیر‌نظا‌می، حمله به کشتی‌ها و هواپیماها، نقض قوانین بین‌المللی، بی‌اعتنایی به هشدارهای انسان دوستانه، به کاربردن سلاح‌های شیمیایی، هزاران رزمنده ایرانی هنوز در زندان‌های عراق به سر می برند. هزاران معلول با زندگی روزمره دست و پنجه نرم می‌کنند. 213 هزار ایرانی جان باخته‌اند. 335 هزار نفر معلول و بیش از 42 هزار نفر اسیر شده‌اند. 7 هزار نفر مفقودالاثر هستند و هزار میلیارد دلار خسارت فقط برای ایران به بار آمده. هنوز هکتارها هکتار اراضی ایرانی مین‌گذاری هستند. جنگ 627 میلیارد دلار برای ایران و 561 میلیارد دلار برای عراق هزینه به همراه داشته. با این همه تیم‌ملی ایران و عراق در کویت برابر هم به میدان می‌روند. در جام «صلح دوستی». فوتبال زمینه نزدیکی دولت‌ها و ملت‌ها را فراهم ساخته. ورزشکارها مثل همیشه آسان‌تر
از سیاست پیشگان با هم دست می‌دهند.
تصویر دست دادن کاپیتان محمد پنجعلی و کایپتان عراق همه جا چاپ می‌شود.
یک یا دو ساعت تاخیر در پخش بازی از تلویزیون. 25 هزار نفر روی سکوها. سکوهایی که بین طرفداران ایران و عراق تقسیم شده و کویتی‌ها بین‌شان نشسته‌اند. داور مسابقه سوئیسی است: فردریک فیلیپور. سوئیسی‌ها معمولا خود را در منازعات بین‌المللی بی‌طرف قلمداد کرده‌اند. هر دو تیم پیراهن سفید بر تن داشتند و ایران داوطلبانه رنگ پیراهنش را به قرمز تغییر می‌دهد. شیخ فهد احمد‌الصباح رئیس کمیته المپیک آسیا پیش از آغاز بازی با بازیکنان دو تیم دست می‌دهد و چند کبوتر را به نشانه صلح به پرواز درمی‌آورد. با این همه نتیجه این دیدار دوستانه برایت مهم‌تر از هر بازی رسمی شده است. خیلی مهم‌تر. این سومین‌باری است که علی پروین به عنوان سرمربی جدید تیم‌ملی روی نیمکت می‌نشیند. او همزمان مربی پرسپولیس هم هست. بزرگان به تیم او بازگشته‌اند. امیر قلعه‌نویی، بهروز سلطانی، جعفر مختاری‌فر، رضا احدی، شاهرخ و شاهین بیانی، محمد پنجعلی، ناصر محمدخانی و حمید درخشان که زمان حضور پرویز دهداری از تیم‌ملی کنار رفته بودند. آنها جنگجو هستند. آنها به عراقی‌ها باج نمی‌دهند. عراقی‌ها هم به آنها باج نمی‌دهند. نبرد بسیار پایاپای دنیال می‌شود. منطقه به منطقه و متر به متر. توپی از خط دروازه‌ها عبور نمی‌کند. نه تیمی می‌برد، نه تیمی می‌بازد. صفر صفر.
ضمیمه نوجوانه
تیتر خبرها
