حسن کسایی، نوازنده بی‌بدیل نی و از مفاخر هنر موسیقی در ایران است. هنرمند بزرگی که در سال ۱۳۷۸ موفق به دریافت نشان درجه یک فرهنگ و هنر و در سال ۱۳۸۱، به‌عنوان چهره ماندگار موسیقی انتخاب و تقدیر شد. یکی از مهم‌ترین بسترهایی که مردم در آن با آثار کسایی آشنا شدند، برنامه گل‌های رادیو بود. همسر کسایی نیز در جایی ذکر کرده بود که پیش از ازدواج با وی، هر روز راس ساعت یک بعدازظهر به صدای نی کسایی در رادیو گوش می‌کرده و شوق شنیدن هنرنمایی کسایی چنان بوده که خود او می‌گوید:
«تا زمانی‌که برنامه تمام نمی‌شد از جایم پا نمی‌شدم.» این ماجرای علاقه همسر کسایی به او ادامه می‌یابد تا آن‌که دست تقدیر این دو را به هم می‌رساند.
اما یکی از نکات جالب‌توجه زندگی هنرمندان، رابطه آنان با ورزش و هواداری آنها از یک باشگاه یا رفاقت‌شان با یک بازیکن یا عوامل یک تیم است. شاید کمترین کسی فکر کند حسن کسایی با آن جایگاه رفیع در هنر موسیقی، نه‌تنها هوادار یک فوتبالی خاص باشد، بلکه سابقه بازی در آن تیم فوتبال را نیز در کارنامه‌اش داشته باشد. در این زمینه فرزند ارشد کسایی نقل می‌کند کسایی زمانی بازوبند کاپیتانی تیم سپاهان اصفهان را نیز بر بازو بسته است! او با اشاره به روحیه ورزشکاری پدرش در این باره گفته است: «شما تقریبا هیچ هنرمندی را نمی‌شناسید که یک ورزش را به صورت حرفه‌ای پی گرفته باشد. من تاکنون این مطلب را جایی عنوان نکرده بودم اما پدرم اولین کاپیتان تیم فوتبال سپاهان اصفهان بود که به‌طور حرفه‌ای فوتبال را دنبال می‌کرد. او علاوه بر فوتبال ورزش باستانی هم انجام می‌داد و در کنارش به شنا می‌پرداخت.»
اما رابطه کسایی با عالم ورزش و ورزشکاران به همین‌جا ختم نشده. پسرش می‌گوید: «من خوب یادم می‌آید کمتر کسی بود که حتی در سنین پیری نیز در بازی پینگ‌پنگ پدرم را ببرد. جالب این‌که در این فضا کل‌کل‌های فراوانی با استاد هوشنگ ابتهاج داشت.»