روایتی شیرین از ایران

روایتی شیرین از ایران

برنامه «هموطنز» را هم باید از دیگر برنامه‌های مرتبط با اقوام متنوع ایرانی دانست که با اجرای کامران تفتی روی آنتن می‌رود. این برنامه با محوریت اقوام ایرانی و طرح موضوعات و مطالب طنازانه پخش می‌شود.

در هر قسمت از این برنامه مهمانی نام‌آشنا ازچهره‌های محبوب مخاطبان حضور داردکه در گفت‌وگویی جذاب با کامران تفتی با استفاده از لطایف اقوام مختلف ایرانی لحظات شیرین ولذت‌بخشی رابرای مخاطبان به ارمغان می‌آورد. این برنامه در مرکز سیمرغ صداوسیما و به تهیه‌کنندگی حسین امانی وکوروش دهقان و کارگردانی شهاب عباسی و محمدمهدی رضایی تولید شده است.بخش مهمی از هموطنز به معرفی گویش، لهجه، صنایع‌دستی یا آداب و رسوم یک شهر یا استان خاص از سراسر ایران می‌پردازد. همه آیتم‌های این برنامه به‌‌وسیله اهالی آن شهر اجرا می‌شود. مهم‌ترین آیتم‌های این برنامه، گفت‌وگو با مهمانان مشهور، نمایش، استندآپ، شعر طنز، اجرای آیینی و موسیقی‌های محلی و ملی، همخوانی، بازی و دوبله با گویش محلی است.

به وسعت یک ایران دوست‌داشتنی 
تاکنون برنامه‌های مختلفی بامحوریت اقوام متنوع وشهرهای متعدد ایران روی آنتن رفته است. ازجمله برنامه‌های رسانه‌ملی دراین حوزه می‌توان به ایران دوست‌داشتنی اشاره کرد.این برنامه که از اواخر زمستان سال گذشته کارش را آغاز کرد، با هدف ایران‌شناسی وبررسی جنبه‌های مختلف ایران؛ اعم از فرهنگی و هویتی، تاریخی، اجتماعی، اقتصادی و...،خارج از چارچوب‌های سیاسی به ایران پرداخته است. یکی از اهداف مهم این برنامه پرداختن به تمام سرزمین ایران است و محدود به یک منطقه‌ خاص نیست.این برنامه با اجرای پدرام کریمی و با همراهی فلورا سام، محمد معتمدی و امیرحسین مدرس با هدف ایران‌شناسی و سبکی متفاوت در شبکه یک سیما پخش شد.«ایران دوست‌داشتنی»، درهرقسمت سراغ یکی از بوم‌های ایران اسلامی می‌رود. بومی که ممکن است یک روستا، یک شهر یا حتی یک منطقه تاریخی باشد. انتخاب بوم‌ها با رعایت تنوع جغرافیایی و از تمامی استان‌های کشور خواهد بود اما معرفی بوم‌ها با لحن تقسیمات کشوری نبوده و متکی بر هویت آن بوم است؛ همچنان که اولویت در هر استان لزوما با مرکز استان نیست.

تصویری از اشتراک اقوام 
هماهنگی اقوام مختلف و نمایش یک قاب مشترک، نکته‌ای است که در سریال «نون‌خ» به وضوح دیده می‌شود. سریالی که به‌عنوان یکی از تولیدات مرتبط با حوزه اقوام، توانسته نمایش درستی از وحدت اقوام باشد. درست مثل سکانسی که رقص سنتی اقوام را با هم نشان می‌داد و به اشتراک این قومیت‌ها اشاره می‌کرد.