نتایج این کشف که به‌تازگی در نشریه نیچر منتشر شده‌، نشان می‌دهد که برای تحقق این اتفاق از روشی جدید استفاده شده است که در آن از نوعی مولکول در هم قفل شده به نام روتاکسان استفاده می‌شود.نکته جالب و قابل توجه در مورد این مولکول آن است که تحت تأثیر نیروی مکانیکی خارجی نظیر شکستگی و...مولکول‌های دارو یا مسکن را آزاد می‌کند و آنها ‌را به‌طور دقیق به ناحیه مورد نیاز می‌فرستد که حتی می‌تواند شامل توده سلول‌های سرطانی نیز باشد.همچنین نویدبخش تولید و ظهور موادی است که قابلیت ترمیم خودشان را دارند و در صورت نیاز می‌توانند در لحظه و در همان محل مورد نیاز اشکالی را که در بافتارشان بروز کرده برطرف کنند و عمر اشیا را نیز افزایش دهند؛ مثل ترمیم خراش‌هایی که روی محافظ‌ صفحه گوشی‌های هوشمند ایجاد می‌شود.گیوم دی بو، پروفسور شیمی آلی در دانشگاه منچستر می‌گوید: در طبیعت نیروها همه‌جا حاضر هستند و نقش‌های محوری را در فرآیندهای مختلف ایفا می‌کنند. هدف ما در این آزمایش استفاده از این نیروها در راستای تحول کاربردها در صنعت مواد هوشمند و افزایش میزان دوام آنهاست. با این حال اتفاقی که امروزه در حوزه تولید روتاکسان‌ها رخ داده فقط اثبات مفهومی طرح است و رویکرد مبتنی بر گسترش این مواد شامل ظرفیت‌های بسیار زیاد با کاربردهای گسترده‌ای می‌شود که ما را در آستانه پیشرفت‌های قابل‌توجهی در صنعت فناوری‌های حوزه سلامت قرار می‌دهد. 
منبع: ‌nature.com