نوزادانی که بدون لاله گوش به‌دنیا می‌آیند
یکی از مشکلاتی که پس از تولد ممکن است در نوزادان دیده شده و باعث نگرانی بسیاری از والدین می‌شود شکل‌نگرفتن درست لاله و کانال گوش است. این اتفاق مادرزادی-ژنتیکی در یک تا سه نفر از هر ۱۰هزار تولد دیده می‌شود و در پسرها بیشتر است.
گاهی این نقص در حد کوچک‌تربودن یک‌گوش نسبت به دیگری است اما گاهی نداشتن کامل لاله‌گوش و کانال روی می‌دهد. گرچه ممکن است هر دو گوش گرفتار شود اما نوع یک‌طرفه آن شایع‌تر است. این اختلال می‌تواند به تنهایی یا درزمینه مجموعه‌ای از ناهنجاری‌ها(سندرم) دیده شود. در بیشتر موارد ساختارهای داخلی گوش یعنی حلزون و مجاری تعادلی سالمند به علت انسداد نسبی یا کامل کانال گوش و احتمال ناهنجاری استخوانچه‌های ظریف شنوایی و درجاتی از کاهش شنوایی وجود دارد؛ لذا در موارد یک‌طرفه اگر با تست‌شنوایی سلامت گوش دیگر ثابت شود خیال ما از رشد و تکامل طبیعی زبانی کودک راحت می‌شود و سالانه کودک را از نظر شنوایی تحت‌نظر می‌گیریم تا وی به سن مناسب اعمال جراحی برسد.
در موارد دو طرفه که هر دوگوش درگیرند بسته به‌شدت ناهنجاری و شدت کاهش شنوایی اغلب نیاز به استفاده از سمعک است که با نواری شبیه تل روی سر کودک قرار می‌گیرد تا انتقال امواج و تحریک شنوایی از راه استخوان جمجمه انجام شود. در جریان اعمال جراحی ترمیمی ابتدا در سنین حدود شش‌هفت سالگی ترمیم لاله‌گوش آغاز می‌شود که در حالت نبود کامل آن حداقل دو تا سه مرحله عمل جراحی دارد. برای ترمیم لاله از موادمختلفی مانند غضروف دنده خود فرد استفاده می‌شود و ترمیم کانال گوش معمولا در قدم بعدی قرار دارد. امروزه برخی محققان معتقدند نتیجه شنوایی با سمعک‌های کاشتنی در استخوان نسبت به بازکردن کانال بهتر است. به‌هرحال تصمیم‌گیری در هر مورد بسته به شرایط زمینه‌ای کودک و نظر والدین متغیر است.
