«رأی دادن پایه و اساس دموکراسی و آزادی ماست و من انتخابات آتی را مهم‌ترین انتخابات عمرمان می‌دانم». این جمله را جنیفر لارنس، بازیگر سرشناس آمریکایی درباره همین انتخابات اخیر آمریکا گفته‌بود تا مانند بسیاری از هنرمندان و سلبریتی‌های دیگر، پیش از طرح گزینه‌اش برای رأی‌دادن، بر چرایی مشارکت در انتخابات تاکید کرده‌باشد. او تنها نبود. آنها که روی پرده سینما شمایل آمریکای آرمانی را ساخته‌بودند حالا بیرون از صحنه هم با همان آرمان‌ها ظاهر می‌شدند. تام هنکس، یکی از همین شمایل‌ها در همین انتخابات گفته‌بود: «لازم نیست سوپرمن باشید تا به خاطر حقیقت، عدالت و سلوک آمریکایی بجنگید» و برد پیت، در حالی که صدایش را در اختیار تبلیغات بایدن قرار داده‌بود، می‌گفت: «آمریکا جایی است برای همه ـ آنهایی که این کشور را انتخاب کردند، آنهایی که برایش جنگیدند ـ بعضی جمهوریخواه هستند، بعضی دموکرات و تقریبا اکثریت به دنبال یک چیزند: کسی که امیدهایشان، آرزوهایشان، دردشان را بفهمد.»
حالا 8-7 ماهی از انتخابات ریاست‌جمهوری 2020 آمریکا می‌گذرد. دیگر خبری از رقابت‌های انتخاباتی نیست اما اثر این مشارکت و تلاش چهره‌های سرشناس برای جلب آن به‌جا مانده‌است. انتخاباتی که با سروصدای زیاد میان دوقطبی بایدن و ترامپ برگزار شد و نهایتا رئیس‌جمهوری پیشین آمریکا را در فهرست نه‌چندان بلند تک‌دوره‌ای‌های تاریخ ایالات‌متحده قرار داد. تشکیل این دوقطبی پرحرارت میان جمهوریخواهان و دموکرات‌ها که یک سر آن را ترامپ حسابی داغ کرده‌بود، البته تاثیر بسزایی در انگیزه مردم برای مشارکت در این انتخابات داشت و نهایتا با حضور 66درصدی رای‌دهندگان از میان تعداد کل واجدین شرایط، به سرانجام رسید.
بدون تردید، سهم سلبریتی‌ها در داغ کردن بازار این انتخابات کم نبود. آنها تحت تاثیر فضای داغ انتخابات بودند و این حرارت را به سایرین سرایت می‌دادند. با این همه برچسب‌های «من رای دادم» با طرح پرچم آمریکا، چیزی است که اگر اسم سلبریتی‌های آمریکایی را همراه با کلیدواژه انتخابات در اینترنت جست‌وجو کنید بیش از سایر تصاویر خواهید دید. برچسب‌هایی که بیش از آن‌که به گزینه‌های منتخب افراد اشاره داشته‌باشند بر مشارکت در این رویداد دموکراتیک تاکید می‌کردند. سلبریتی‌ها با این استیکرها، پای صندوق‌های رای، در صف و در کنار دوستان‌شان عکس می‌گرفتند و این عکس‌ها در رسانه‌های شخصی و عمومی منتشر می‌شد و هواداران ترامپ و بایدن برای استفاده از این برچسب‌ها تفاوتی میان خود نمی‌دیدند چراکه می‌دانند سرمایه ملی آمریکا را بیش از هر چیز دموکراسی آن شکل داده‌است تا گزینه‌ای که نهایتا از صندوق‌ها بیرون می‌آید.
حتما دقت كرده‌اید كه «our democracy» یا «دموكراسی ما» عبارتی است كه از زبان سیاستمداران آمریكایی زیاد شنیده می‌شود و از قضا همان كلیدواژه‌ای هم هست كه نه‌تنها در فیلم‌های آمریكایی كه در ادبیات چهره‌های سرشناس فرهنگ و هنر این كشور هم زیاد به گوش می‌خورد. آنان باور دارند كشورشان بدون نقش فعال مردم فارغ از آن كه انتخاب‌شان چه باشد، دیگر آن آمریكای آرمانی دست‌كم برای خودشان نخواهد بود. آیا این باور، نشانه ارجحیت فرهنگ سیاسی نسبت به خود سیاست در میان كنشگران فرهنگی جامعه آمریكا نیست؟