بازهم حدیث تکراری مظلومیت آنها؛ اهالی موسیقی نواحی. این بار در گفت‌وگو با یکی از دوتارنوازان خراسان. دیروز عزیز تنها -نوازنده دوتار خراسان - با ایسنا به گفت‌وگو نشسته و نکاتی را درباره لزوم حمایت از هنرمندان نواحی و حفظ هنر آنها، مظلومیت این حوزه از موسیقی به‌خصوص در دوران کرونا و همچنین ضرورت ثبت تجارب مطرح کرده است.
او درباره اقدامات خود برای خارج کردن آموزش موسیقی نواحی به روشی خارج از شیوه شفاهی و به‌اصطلاح سینه‌به‌سینه گفت: درباره آموزش این ساز،از آنجا که با مشکلات فراگیری روش سینه‌به‌سینه و شفاهی آشنا بودم، روش‌هایی مکتوب برای هنرجویان آماده کردم که درنهایت منجر به تألیف کتاب آموزش دوتار و نرم‌افزار آموزشی آن شد و در حال حاضر به این شیوه آموزش می‌دهم.
از این هنرمند درباره لزوم نوآوری در موسیقی نواحی پرسیده‌اند که پاسخ داده: همان‌طور که گذشتگان، این ملودی‌ها، آهنگ‌ها  یا مقام‌ها را ساخته و به نسل‌های بعد منتقل کرده‌اند، در هر دوره باید بر اساس موسیقی هر منطقه و طبق ریتم‌ها و تم‌های موسیقی آن منطقه، نوآوری و آهنگسازی صورت گیرد تا از یکنواختی و درجا زدن در این حوزه جلوگیری شود که خود باعث گسترش و ترویج این نوع موسیقی است.
عزیز تنها درباره ثبت و حفظ آثار پیشکسوتان موسیقی نواحی بیان کرد: آثار استادان تا حدودی ثبت و ضبط‌شده که البته بسیار ناچیز است. کاش می‌شد مسؤولان به ثبت، ضبط و حفظ این میراث اهمیت بیشتری بدهند. البته من و بعضی دیگر از هنرمندان بدون هیچ حمایت دولتی تلاش کردیم در حوزه خودمان فعالیت‌هایی درزمینه ثبت و ضبط آثار گذشتگان و همچنین جمع‌آوری مقام‌ها انجام دهیم که البته اگر این فعالیت در قالب طرح‌هایی به‌صورت گسترده‌تر و کاراتر با حمایت ارگان‌های مربوط -که متولی این کار هستند-انجام شود مطمئنا نتیجه بهتری خواهیم گرفت و مقام‌ها و ملودی‌هایی که پشتوانه فرهنگ و هنر این سرزمین است برای نسل‌های بعد باقی خواهد ماند.
این مساله نیز با او مطرح‌شده که طبق گفته فعالان حوزه موسیقی نواحی در این سال‌ها حمایتی که باید از هنرمندان موسیقی نواحی انجام‌نشده است؛ خود هنرمندان برای حفظ این حوزه از موسیقی چه‌کار می‌توانند انجام دهند؟ عزیز تنها ادامه داد: از هنرمندان حوزه موسیقی نواحی حمایت درستی صورت نمی‌گیرد؛ به‌خصوص در این دوران که کرونا و فشارهای اقتصادی و معیشتی امان همه مردم به‌خصوص هنرمندان را بریده است.