اگر تاریخ چشمی داشت...
تنوع مضمونی شعرهای خوانده‌شده در برنامه «درسرزمین شعر» جالب توجه بود. یکی امهم‌ترین دلایل جذب گروه‌های گوناگون مخاطبان توسط این برنامه این بود که دست‌اندرکاران آن، شاعران را محدود به چند موضوع خاص نکرده بودند و شاعران آزادی عمل داشتند که در میان شعرهای خود، شعرهایی را انتخاب کنند که از نظر کیفیت ادبی از آنها راضی‌ترند.
همین مسأله باعث شد شعرهایی در برنامه مورد توجه قرار بگیرد که تا پیش از آن، کمتر مخاطبی آن شعرها را شنیده بود و مضمون این شعرها را در میان شعرهای رایج در ادبیات و شعر امروز دیده بود. یکی از این شعرها، غزلی بود با مطلع «اگر تاریخ چشمی داشت، خون و اشک کارش بود» که آرش شفاعی آن را به‌عنوان دومین شعر انتخابی خود در این برنامه خواند و مورد توجه مخاطبان شعر قرار گرفت. در این شعر شاعر به جای مذمت ستمکاران و افرادی که در طول تاریخ بر مردم ظلم کرده‌اند، خود تاریخ را به خاطر میدان‌دادن به این افراد شماتت می‌کرد. نکته جالب این بود که در همان برنامه و به‌صورت فی‌البداهه علیرضا افتخاری بیت‌هایی از این غزل را اجرا کرد.
ضمیمه قاب کوچک
