بی‌شک هیچ تالابی به وسعت و کیفیت و اثربخشی تالاب هورالعظیم نیست. این تالاب مهم‌ترین عامل تاب‌آوری منطقه جنوب‌غرب کشور بوده است. هموطنان خوزستانی با حصیربافی و صیادی روزی خود را از تالاب می‌گرفتند. از 535 گونه پرنده شناخته‌شده در ایران، 460 گونه پرنده در این تالاب شناسایی شده است. به همین دلیل می‌توانست یک صندوق ارزی پایدار به‌عنوان قطب گردشگری ایران به حساب آید. تالاب هورالعظیم همچنین سبب کاهش تفاوت دمای شب و روز و تعدیل اقلیم می‌شد و به علت وجود نیزارهایش یک کولر طبیعی بود. متاسفانه عوامل متعددی دست به دست هم دادند تا امروز شاهد این وضعیت اسفبار در هورالعظیم باشیم که ازجمله آنها می‌توان به کشت برنج اشاره کرد.  برخلاف بخشنامه وزارت جهاد کشاورزی که فقط سه استان شمالی مجاز به کشت برنج هستند ما شاهد کشت برنج در 18استان کشور هستیم. در خوزستان 70هزار هکتار بر وسعت شالیکاری‌ها افزوده شده است. میزان مصرف آب در هر هکتار شالیکاری به رقم 50 تا 60هزار مترمکعب رسیده که با این اوصاف نابودی این تالاب طبیعی است، هرچند با تغییر نوع معیشت مردم و پیشنهاد معیشت‌های جایگزین می‌توان درآمدهای بهتر و پایدارتر را به مردم معرفی کرد.
اکنون تنها نیم‌میلیون هکتار از تالاب هورالعظیم باقی مانده که این مساله خود مقدمه فروپاشی، مقدمه تشدید کانون‌های بحرانی فرسایش بادی و افزایش ریزگردهایی است که سلامت انسان را به‌طور جدی تهدید می‌کنند. با این همه از آنجا که تالاب هورالعظیم در پایاب رودخانه کرخه که دومین رودخانه پرآب کشور است قرار دارد، اگر سالانه از سمت ایران تقریبا دومیلیارد مترمکعب حقابه دریافت کند تاب‌آوری خود را حفظ می‌نماید.