از بخش جنوبی تالاب چند کیلومتری که بپیماییم به روستای رُمیم می‌رسیم. کمتر از30 خانوار در این روستا ساکنند و تنها منبع درآمدشان پرورش گاومیش است. در رمیم1500 راس گاومیش وجود دارد و تعداد گله‌های هر خانواده متفاوت است. هنوز از ماشین پیاده نشده‌بودیم که تعدادی از اهالی به سمت‌‌مان آمدند و به عربی گفتند: بیایید ببینید، دام‌هایمان تلف شدند!... از چند متری تعدادی گاومیش را می‌بینیم که در فاضلابی قاطی شده با گل شناورند. در همان محوطه هم یکی از مردهای روستا بالای سر یک گاومیش ایستاده و با فشار آب بسیار کم از طریق شلنگ بر سر گاومیش آب می‌پاشد. گاومیش درحال جان‌کندن است و چشم‌هایش را به سختی باز و بسته می‌کند. نه صدایی می‌دهد و نه توان حرکت دارد. ناجی عبیداوی، صاحب گاومیش به ما می‌گوید: این دومین گاومیشی است که در یک هفته از گله‌ام کم شد.
 80 میلیون تومان ضرر
با مرگ هر گاومیش
از برچسب زرد رنگ چسبیده شده روی گوشش متوجه می‌شوم که بیمه شده‌است. می‌پرسم اگر بمیرد بیمه پولی به شما می‌دهد؟ پاسخ می‌دهد: مگر پول قبلی‌ها را داده‌است که پول این یکی را حساب کند؟ عبیداوی می‌گوید این شغل، شغلی است که از طریق پدرانشان به آنها رسیده و سال‌های درازی است که به گاومیش‌پروری مشغولند. او40 راس گاومیش دارد و تنها‌منبع درآمدش محصولات لبنی تولید شده از گاومیش‌ها و بچه گاومیش‌هاست. عبیداوی می‌گوید ضرر مالی تلف شدن هر گاومیش به گاومیش‌داران روستای رمیم چیزی میان 50 تا 80میلیون تومان است.
 سقط‌های دردناک
 شنیده‌بودیم بی‌آبی هور باعث شده برخی گاومیش‌های باردار سقط جنین کنند. از عبیداوی دراین باره می‌پرسیم و می‌گوید: وقتی حجم آب کم باشد به گاومیش باردار فشار می‌آید. برای همین گاومیش مادر برای نجات جان خود مجبور می‌شود جنینش را سقط کند تا خودش را از بی‌آبی نجات دهد. او می‌افزاید این اتفاقی است که حالا به دلیل بی‌آبی میان گاومیش‌های هورالعظیم متداول شده و به طور روزمره بسیاری از گاومیش‌داران روستای رمیم و روستای رفیع؛ جنین‌های متولد نشده گاومیش هایشان را از دست می‌دهند.