بوی حمله. بوی پیروزی. مات و مبهوت برابر صفحه تلویزیون. مات... مات... مات... دروازه کره‌جنوبی در مرحله یک چهارم نهایی شش بار فرو ریخت. بازی ساعت یک ربع به پنج بعدازظهر در دبی آغاز شده و هنوز به هفت نرسیده شش گل زده‌اید و در عرض یک ساعت و نیم به صف اول فوتبال آسیا بازگشته‌اید.
همه ناکامی‌ها در چشم به‌هم زدنی فراموش شده. ترکیب‌تان را شناخته‌اید و فوتبال‌تان تک‌ضرب شده. هم فکورانه و هم آمیخته به تعصب.  محمد مایلی‌کهن اعتماد به نفس داشته و آن را به پسرانش منتقل کرده.
کره نیمه‌اول را 2 بر یک به سود خود پشت سر گذاشته. خداداد عزیزی بازی را 2بر2 کرده. سپس آنچه بر صفحه تلویزیون دیده‌ای شبیه کلیپ‌های تدوین شده بوده. چشم‌هایت را مالیده‌ای که بازی واقعی بوده یا نه. دایی 4گل طی 22دقیقه. از دقیقه 66 تا 88 آتش بازی راه انداخته. اشک‌های پارک جون وان، مربی کره را در آورده. سینه‌های ایرانی‌ها را پر کرده از غرور. شادی مردم را در خیابان‌ها به ارمغان آورده. رقص برف پاک‌کن اتومبیل‌ها را. هجوم صدها مشتاق را به خانه پدرش در اردبیل.
چهار گل علی دایی و پیروزی شش گله برابر کره ‌فصل جدیدی در فوتبال ایران گشوده. یک بازی فراموش نشدنی برای تغییر مسیر فوتبال.
* از کتاب پسری روی سکوها- نشر چشمه