به این اشاره کردید که 1400 سال خاصی بود. اما به نظر من خاص نبود و شاید اگر اهمیتی دارد به این دلیل است که قرن در حال تمام شدن است. به هر حال به نظر من اتفاقاتی که امسال رخ داد در سال 1356 هم افتاده بود. اتفاقاتی که الان خیلی بد تلقی می‌شود برای المپیک 1964 بارها رخ داد. افتضاح‌ترین اتفاقات ورزش ایران در همان سال رخ داد. آن همه پول خرج کردند و در نهایت فقط دو برنز گرفتند. ما 10 المپیک قبل از انقلاب داشتیم و 10 المپیک بعد از انقلاب. جمع ورزشکاران 10 المپیک قبل از انقلاب 10 هزار نفر نمی‌شوند. الان هر المپیک 12 هزار ورزشکار حضور دارند. تصور کنید آن زمان یک ورزشکار تغذیه‌ای مثل نان و پنیر داشت اما الان ورزشکاران با بهترین شرایط تغذیه‌ای و با تکنیک و علم راهی المپیک می‌شوند. ایران در آن سال‌ها فقط چهار مدال طلا داشت. این را برای کسانی می‌گویم که بدون دلیل از موفقیت‌های آن زمان تعریف و تمجید می‌کنند. می‌خواهم بگویم زمانی که تو از آن تعریف می‌کنی فساد در ورزش ایران بیداد می‌کرد. هر فسادی که فکرش را بکنید وجود داشت، از علمی گرفته تا اقتصادی و فرهنگی. به هر حال ایران قبل از المپیک فقط چهار مدال المپیک داشت، مدال‌هایی از امامعلی حبیبی، غلامرضا تختی، عبدا... موحد و محمد نصیری. حاصل تلاش ورزشی که اینقدر از آن تعریف می‌کنند چهار مدال المپیک است. ما بعد از انقلاب همه چیز را تجربه کردیم، از جنگ گرفته تا تحریم اما با تمام این چالش‌ها 20 مدال طلا فقط در المپیک به دست آوردیم. ما نمی‌توانیم بگوییم این موفقیت همین طوری به دست آمده است. حمید سوریان یا هر طلایی دیگری همین جوری و به همین راحتی قهرمان المپیک شده است؟ تیم ملی بسکتبال یا والیبال به همین راحتی سهمیه المپیک را گرفتند؟ یا تیم ملی فوتبال ایران با راحت‌ترین روش ممکن سه بار پشت سر هم به جام جهانی صعود کرد؟ برای همین است که می‌گویم اینبار دیگر بگوییم غاز همسایه اینبار خودمان هستیم. ما مهدی طارمی را داریم و البته بهداد سلیمی و احسان حدادی و یکی دو جین ورزشکار دیگر. ما چرا فقط بدی‌ها را می‌بینیم و کاری به خوبی‌ها نداریم؟ خوبی‌های ورزش ایران را باید درک کنیم و ببینیم. همین المپیکی که گذشت را نگاه کنید. در جدول، کشورهایی مثل اسپانیا، نروژ، فنلاند و... از ما پایین‌تر بودند. ما سه مدال طلا گرفتیم. خب این خوب است دیگر. این قدرت ورزش ایران را نشان می‌دهد.