دعا و نیایش در انسان امری فطری است، دکتر کارل در این مورد می‌گوید: «نیایش اصولا مانند گرایش روان آدمی به‌سوی جوهره غیر‌مادی جهان به نظر می‌رسد و عموما به‌صورت یک تضرع، یک فریاد و رنج یا تقاضای کمک است، ولی گاهی به‌صورت کشف و شهود و تأمل در باره مبدأ و پایه جهان هستی درمی‌آید. آن را می‌توان همچون عروج روان انسانی به‌آستانه خداوندی نیز دانست چون جهشی از عشق و ستایش برای آفریننده اثری بی‌مانند؛ یعنی معجزه زندگی. در واقع نیایش معرفت تلاش آدمی برای پیوستگی به موجود نامرئی است که خلاق جهان هستی و روشنایی بخش خرد و راهنما و منجی همگی است.» دعا‌،‌ نیایش و بازگشت بشر به هویت خود از مسیرارزش‌ها و نظام‌های اخلاقی و تعالیم مذهبی، یکی از امید‌بخش‌ترین و مؤثرترین عناصر تحول در حیات اجتماعی است و ما آدم‌ها فقط از همین مسیر می‌توانیم به آرامش برسیم.