با ورود اسلام به ایران، ایرانیان به نوشتن متون منثور علمی، تاریخی و داستانی روی آوردند و تا مدت‌ها کتاب‌های نثر به زبان عربی بودند و ایرانیان به نوشتن داستان‌هایی براساس ترجمه قرآن و قصص انبیا اقدام کردند. اولین ایرانیانی که به نوشتن داستان‌های منثور نبوی اقدام کردند، عرفا بودند که ازجمله آثار آنها می‌توان به «طبقات‌الصوفیه»و«کشف‌المحجوب» اشاره کرد. دو رشته اثر منثور نبوی خلق شد که یکی شامل آثار تاریخی ازجمله تاریخ طبری و دیگری شامل متون عرفانی بود.در متون‌عرفانی بیشتر به احوال معنوی و در سیره‌های‌تاریخی به ظاهر زندگی و شخصیت حضرت‌محمد(ص) پرداخته‌شده و نویسنده نبوی امروز می‌تواند از تمام این منابع استفاده کند.
نفس داستان‌نویسی درباره معصومان(ع) دشوار است، چراکه در دین اسلام اعتقاد داریم حضرت محمد(ص) و امامان معصوم(ع) مبرا از گناه و اشتباه هستند. این درحالی‌است که رمان روی نقاط ضعف دست می‌گذارد. ذات رمان به بیان نقاط ضعف و چالش‌ها گرایش دارد. از سوی دیگر در رمان تعلیق نقش پررنگی دارد که نویسنده با طرح و پاسخ به پرسش «چه رخ خواهد داد؟» خواننده را با خود همراه می‌کند. رمان نبوی، تاریخی است و خواننده می‌داند که چه رخ خواهد داد؛ بنابراین باید نویسنده از تعلیق دیگری استفاده کند. نویسنده نبوی باید جسور و پرمطالعه باشد تا به زیبایی خواننده را با تعلیق «چگونه رخ خواهد داد؟» همراه کند. برای توفیق در این مسیر نویسنده باید به تاریخ مسلط باشد.

علیرضا سمیعی - نویسنده و شاعر