آنوریسم مغزی که برجسته ‌شدن غیرطبیعی دیواره رگ‌هاست می‌تواند دچار پارگی شده و سبب خونریزی شدید مغزی بشود. در بسیاری از موارد لخته کوچکی جلوی خونریزی را گرفته و موقتا خونریزی متوقف می‌شود. با رساندن بیمار به مرکز درمانی و انجام اقدامات تشخیصی، محل آنوریسم، اندازه و ویژگی‌های دیگر آن مشخص شده و پس از آن لازم است در اولین فرصت، درمان مناسب برای آن انجام شود. هرچه فرآیند درمان زودتر آغاز شود، خطر خونریزی مجدد از آنوریسم به‌دنبال کنار رفتن لخته مسدودکننده کمتر خواهد بود.
درمان آنوریسم مغزی در واقع به ‌معنی قطع ‌کردن جریان خون به داخل این حفره غیرطبیعی است که به‌دنبال آن خطر خونریزی در اثر پاره ‌شدن احتمالی آنوریسم برطرف می‌شود.
از سال‌های دور، درمان استاندارد آنوریسم‌ها، قرار دادن کلیپس روی گردن آنهاست که با به‌کارگیری روش‌های نوین و فناوری‌های پیشرفته حین جراحی در دهه اخیر، موفقیت این عمل و نتایج آن بسیار بهبود
یافته است.
در یکی دو دهه اخیر روش دیگری هم برای درمان آنوریسم مغزی ارائه شده که در آن لوله باریکی وارد شریان‌های پا یا دست شده و از طریق این شریان‌ها به سمت بالا هدایت و به محل قرارگیری آنوریسم مغزی داخل جمجمه رسانده می‌شود. سپس با قرار دادن سیم‌های فنری‌شکل داخل فضای آنوریسم، فضای آن پر شده و جریان خون به داخل آنوریسم متوقف می‌شود. فناوری‌های جدید، روش درمان آنوریسم از داخل رگ را نیز دچار تحول کرده و موفقیت آن‌را افزایش داده‌اند.
در حالت کلی انجام جراحی باز و کلیپس آنوریسم با خطر بیشتری نسبت به درمان از داخل رگ همراه است اما خطر عود آنوریسم و رشد مجدد آن در درمان‌های از داخل رگ کمی بیش از جراحی باز گزارش شده. در مجموع هر دو روش درمانی ذکر شده می‌تواند در جای خود مفید و موثر باشد؛ برخی آنوریسم‌ها بهتر است به روش باز و با قرار دادن کلیپس درمان شود و برخی دیگر به روش بسته و از داخل رگ. جدا از محل و نوع آنوریسم که می‌تواند روش درمانی را مشخص کند، ترجیح بیمار و همراهان، تشخیص پزشک مبنی بر ارجح بودن کدام روش و در دسترس بودن هر‌کدام از آنها نیز در تصمیم برای انتخاب نوع درمان مهم است.