تعطیلات تابستانی دانش‌آموزان در حالی شروع شده كه این روزها خبرهای ضد و نقیضی از بازگشایی یا  عدم بازگشایی مدارس در مهرماه آینده، از طرف وزیر و معاونان آموزش و پرورش به گوش می‌رسد؛ اتفاقی كه بسیار تعجب‌برانگیز است. چراكه این صحبت‌ها در حالی انجام می‌شود كه بعید به نظر می‌رسد وزیر كنونی آموزش و پرورش، در دولت بعدی كه از مردادماه پیش‌رو آغاز به‌كار می‌كند، همچنان سكان هدایت آموزش و پرورش را برعهده داشته باشد. درواقع سوالی كه در این میان مطرح می‌شود، این است كه وقتی قرار است این تصمیم در دولت بعدی گرفته شود، چه لزومی دارد كه در شرایط فعلی درباره آن صحبت شود؟ در چنین شرایطی صحبت‌های متناقض برخی مسؤولان آموزش و پرورش، در كنار‌ آمار مبتلایان به كرونا كه همچنان در وضعیت نامناسبی قرار دارد،‌ باعث شده ‌اضطراب و استرس‌ معلمان، دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان بیشتر شود.
 درواقع این روزها ثبت‌نام دانش‌آموزان در حالی انجام می‌شود كه والدین بسیار نگران وضعیت و چگونگی برگزاری كلاس‌های درس در مهرماه پیش‌رو هستند.
در چنین شرایطی، سوال این است كه اگر فرض را بر این بگیریم كه واكسیناسیون معلم‌ها انجام شود و با تدابیر دولت، آمار قربانیان كرونا كنترل‌شده و حتی دو رقمی شود، آیا حاضر به فرستادن فرزندان‌مان به مدرسه هستیم؟ این سوالی است كه پاسخ بسیاری از والدینی كه به ما مراجعه می‌كنند، به آن منفی است و معتقدند كه تا ریشه‌كن شدن كامل این بیماری، تمایلی به حضور فرزندان‌شان در مدارس ندارند.
موضوعی كه البته منطقی به نظر می‌رسد؛ چراكه طبیعتا تا زمان آغاز سال تحصیلی جدید، كل جامعه واكسینه نشده و دانش‌آموزان می‌توانند ناقلان خاموش این بیماری باشند. به‌خصوص در مقطع ابتدایی كه بچه‌ها خیلی دركی از مراعات مسائل بهداشتی ندارند. آنها از وسایل مشترك یكدیگر استفاده می‌كنند و با همدیگر تعامل دارند.
یعنی هرچقدر هم كه پروتكل‌های بهداشتی در مدارس رعایت شود، باز هم نمی‌شود برای تك‌تك دانش‌آموزان مراقب گذاشت و كنترل‌شان كرد. این همان نگرانی بزرگی است كه والدین در این روزها و با شنیدن اظهارنظرهای مختلف مسؤولان آموزش و پرورش با آن روبه‌رو شده‌اند و نمی‌دانند كه قرار است برای آینده و سرنوشت فرزندان‌شان چه تصمیمی گرفته‌شود.
بدیهی است كه حضور نیافتن دانش‌آموزان در مدرسه، آسیب‌هایی جدی، آن هم نه در بحث آموزش، بلكه در موضوع تعاملات اجتماعی و برقراری ارتباطات به بچه‌ها وارد کرده و به انزوا می‌روند. اما با این وجود، هیچ سرمایه‌ای بالاتر از سلامت و نیروی انسانی، در جامعه وجود ندارد. برای همین است كه ما حق نداریم با تصمیماتی لحظه‌ای و بدون فكر، سلامت دانش‌آموزان را به خطر بیندازیم. تصمیماتی كه عوامل دخیل در اجرایی شدن آنها، همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارند و هر اظهارنظری، می‌تواند پیامدهایی جبران‌نشدنی به همراه داشته باشد.
در نهایت این‌كه این موضوع، به سلامت، تحصیل و آینده كودكان و نوجوانان این مملكت گره خورده است؛ برای همین است كه خانواده‌ها نگرانی زیادی از این بابت دارند و هر جمله و اظهارنظری می‌تواند دلهره آنها را در این مقطع اضافه كند. به نظر می‌رسد كه بهترین كار این است كه فرصت بدهیم دولت آینده دراین‌باره تصمیم‌گیری كند تا دانش‌آموزان و خانواده‌ها، بیشتر از این سردرگم نشوند. ضمن این‌كه به نظر می‌آید بهتر است مسؤولان آموزش و پرورش در این فرصت كوتاه باقیمانده از دولت دوازدهم، بیش از هرچیز انرژی‌شان را بر سر بررسی نقاط ضعف و قوت آموزش آنلاین و برنامه شاد كه دانش‌آموزان در طول یك ‌سال گذشته از آن استفاده كرده‌اند، بگذارند تا با اجرایی شدن هر تصمیمی در این رابطه، خیال‌مان بابت داشتن بستری مطمئن و كارآمد برای آموزش آنلاین، تحت هر شرایطی آسوده باشد.