پزشکانی که برای ترک سیگار نسخه می‌پیچند و روند درمانی بعد از ترک آن را ترسیم می‌کنند، دقیقا به بیمار توضیح می‌دهند یک روز بعد از ترک سیگار فلان اتفاق در بدنت می‌افتد، یک هفته بعد از ترک بیسار اتفاق و همین‌طور تا یک ماه و یک سال بعد از ترک و نهایتا به نقطه‌ای می‌رسند که بدن فرد سیگاری دیگر آخرین پکی که وارد سلول‌هایش شده را به خاطر نمی‌آورد. دیگر هیچ ردی از سیگار در بدن نیست. همین است که پزشک‌ها می‌گویند با ترک کردن هر ماده مخدری یا ترک هر ماده غذایی مخربی، بدن خودش شروع می‌کند به ساختن دوباره و روزی می‌رسد که دوباره خودش را مثل روز اول تقدیم‌تان می‌کند و انگار نه انگار.
جنگ که تمام می‌شود، همه چیز سعی می‌کند دوباره به روز اولش برگردد. درست مثل بدن بعد از ترک سیگار. خانه‌هایی که سقف‌شان ریخته و دیوارهایشان گلوله خورده‌اند دوباره ساخته می‌شوند. خیابان‌هایی که رد زنجیرهای تانک بر آنها افتاده، آسفالت‌شان ترمیم می‌شود و اگر دولت دست بجنباند، می‌تواند دوباره شهری را تحویل به جامعه بدهد که انگار نه انگار خاطرات تلخی را به خود دیده‌اند.
همه چیز مثل روز اولش می‌شود به جز آدم‌هایی که جنگ را دیده و لمس کرده‌اند. کسانی که دوباره به خانه‌ها و شهر بازسازی شده‌شان برمی‌گردند، دیگر آن آدم‌هایی نیستند که شهر را ترک کرده بودند. این روزها که تب اخبار جنگ در اوکراین داغ است و تصاویر و ویدئوها دست به دست می‌شوند و مردم در شبکه‌های اجتماعی مختلف برای مردم جنگ‌زده اوکراین دل می‌سوزانند و تصاویر را به اشتراک می‌گذارند، بد نیست یادآوری کنیم که امروز، هشتم اسفند، سالروز بمباران شیمیایی مناطق هورالهویزه و جزایر مجنون توسط رژیم بعث عراق است. بمباران شیمیایی تنها یکی از جنایات جنگی بود که طی جنگ با رژیم بعث عراق، به ملت ایران تحمیل شد. مردمی که هنوز در سرفه‌هایشان رد جنگ پیداست.
این روزها که تب اخبار جنگ داغ است و تصاویر جنگ اوکراین دست به دست می‌شود و داریم به روز جانباز هم نزدیک می‌شویم، بد نیست که سری به آسایشگاه جانبازان بزنیم یا سراغی از جانبازان شیمیایی کنج خانه‌ها بگیریم که هنوز جنگ در خس خس سینه و نفس‌های به شماره افتاده‌شان تمام نشده‌است.