بعد از انتخاب متن باید بر اجرای صحیح کار توجه شود و به خصوص تصویرسازی درست سریال. دقت بالا در دکوپاژ، نورپردازی صحیح و تحرک بالا درتدوین و اعمال زمان مناسب برای تولید، بسیار حائز اهمیت است. برخی گمان می‌کنند در سریال چون قاب مخاطب عریض نیست و محدودیت زمانی نیست اغلب فرصت بیشتری برای کار وجود دارد پس وسواس هم پایین‌تر بیاید ولی این تصور صددرصد غلط و مخالف تولید استاندارد است.
تولیدکنندگان سریال‌های تلویزیونی حتما برای جذب فیلمبرداران حاذق برای کار دقت کنند و به بهانه کمتر کردن هزینه سراغ افراد آماتور نروند که به کار ضربه نخورد. این‌که درها گشوده شود برای ورود تازه‌کارانی که دستمزد کمتری هم می‌گیرند طبیعتا کیفیت بصری را کاهش می‌دهد و لذت پیگیری سریال را از مخاطب می‌گیرد.
در رادیو می‌توانیم به جای شرح تصویری داستان به شرح شفاهی و صداسازی‌های نمادین بسنده کنیم ولی در تلویزیون تا جایی که امکان دارد باید به سمت و سوی تصویرسازی اتفاقات به بهترین شکل ممکن برویم. خوشبختانه از منظر تجهیزات فیلمبرداری کم نداریم و چه بهتر که به سمت ضبط بهترین تصاویر برویم.
 همان طور که در راه‌اندازی برخی مسابقه‌ها و برنامه‌های گفت‌وگومحور از نمونه‌های خارجی الگوبرداری می‌کنند که اگر درست انجام شود، ایرادی ندارد پس در ساختار بصری سریال‌سازی هم نگاه کنند به محصولات روز و سریال‌های مطرح دنیا را بررسی کنند تا جا نمانند.
 فرهنگ ایران از خیلی از کشورهای دیگر بالاتر است و کافی است قدری استعدادهایمان را به رسمیت بشناسیم و زیربنای تولید را بر کیفیت در تمام اجزا بگذاریم تا ایده‌های خلاقانه خود را نشان دهد و مخاطبان لذت بیشتری ببرند و در این صورت غیر از مخاطبان داخلی خواهیم توانست بازاری خوب برای محصولات تلویزیونی در کشورهای منطقه داشته باشیم.