گفت‌وگو با لیلی عاج، چهره برگزیده هنر انقلاب در حوزه تئاتر
همچنان چراغی روشن است
وقتی حمید حسام جایزه چهره هنر انقلاب را در سال 96 دریافت کرد، لیلی عاج هم در سالن حضور داشت و مثل همیشه فکر می‌کرد چرا هیچ‌وقت تئاتری‌ها برنده این جایزه نمی‌شوند. با این‌که حتی جایزه چهره هنر انقلاب در سال 1400 هم به یک هنرمند تئاتری نرسید، عبدالحمید قدیریان، نقاش این جایزه را به خانه برد اما توجه به سه چهره تئاتر و قدردانی از جمله خود لیلی عاج، این نوید را داد که سرانجام روزی می‌رسد که یک هنرمند اهل تئاتر، جایزه چهره سال هنر انقلاب را به خانه ببرد. لیلی عاج ضمن ابراز خوشحالی از این‌که در دوره اخیر یک کمیته تخصصی کار اهالی تئاتر را رصد و سه جایزه در این بخش اهدا کرده، آرزوی دریافت دیپلم افتخار بهترین فیلمنامه را در جشنواره فیلم فجر دارد و برای همین مدام آن را با خودش تکرار می‌کند که روزی اتفاق بیفتد. وقتی به او می‌گوییم چرا آرزوی سیمرغ بلورین ندارد، با لبخند می‌گوید بگذارید از دیپلم افتخار شروع کنم و بعد به سیمرغ برسم. با پیشینه عاج در نوشتن نمایشنامه‌های تاثیرگذار و کارگردانی خلاقه در تئاتر، دیپلم افتخار و سیمرغ بلورین سینما هم دور از دسترس نیست. اگر نمایش‌هایی چون «بابا آدم» و «کجایی ابراهیم» را دیده‌اید، پی به اثبات این ادعا خواهید برد و اگر هم ندیده‌اید، نقدا به دیدن نمایش «بی‌چرا زندگان» به نویسندگی عاج و کارگردانی الهام شعبانی بروید که ساعت20 این شب‌ها در سالن قشقایی مجموعه تئاترشهر اجرا می‌شود و در آینده نزدیک هم منتظر دیدن نمایشی در جشنواره تئاتر دفاع مقدس درباره شهید علی هاشمی با نام موقت «زنده هور» باشید که عاج این روزها مشغول نوشتن نمایشنامه آن است.
