جستارهای ده‌گانه‌ این کتاب هر کدام به موضوعی می‌پردازند اما گویی سفرنامه‌اند. لوئیزلی از جایی، مثلا قبرستان سن میکله، پرسه و پایدون می‌زند و مخاطب را ترک دوچرخه‌اش با خود همراه، بلکه همگام و همچرخ می‌سازد. جستار که تمام می‌شود هر دو، ما و نویسنده، جایی دیگریم و باید رخت سفر برکنیم و رحل اقامت بیفکنیم و سوغاتی‌های عالم مردگان را بگشاییم و به تماشا بنشینیم. در این روند وآیندها، والریا لوئیزلی مدام در تردد و تعلیق بین عین و ذهن است. معلق و آونگ‌وار بین آنچه می‌بیند و می‌اندیشد، می‌چمد و این اندیشه را شاعروش بر آفتاب می‌افکند، با ارجاعات و تلمیحاتی پیاپی به شاعران و نویسندگان. در جستار «شهرهای پرلکنت» او نقب می‌زند به خاطره‌‌ ساخت‌وساز خانه‌ای در جوار خانه‌اش. به سوراخی که در کنار خانه‌اش گود می‌شود. به شکافی ژرف که نهیبش می‌زند و نگرانش می‌کند. بعد رفته‌رفته یاد چاله‌های زبانی‌اش، یاد حفره‌های کلامش در کودکی می‌افتد. به یاد روزهایی که یکهو شیرجه می‌زد در گودال سکوت. در یادآوری این خاطرات، ویتگنشتاین و لوکا و ساموئل بکت روشنی‌بخشی می‌کنند تا او میان شهر و زبان، پل و پیوندی پابرجا بسازد و با دوچرخه‌اش روی آن بازیگوشی کند: «فرآیند یادگیری نخستین زبان به اندازه‌ لکنت یا زبان‌پریشی غیرارادی است. یادگیری زبان بیش از آن‌که به خاطره‌ای از بهشت شبیه باشد، به طرد نخستین شبیه است. تبعیدی ناخواسته و خاموش به داخل نیستی موجود در قلب همه‌ چیزهایی که بر آنها اسم می‌گذاریم.»
لوئیزلی، دختر یک دیپلمات مکزیکی است با سفرهایی که به دیپلمات‌زاده‌ها تحمیل می‌شود: تحمیلی خوشایند و خواستنی که او را عادت به کوچ و چندجانشینی داده‌است. این سیر آفاقی، افق‌های ذهنی او را بسط و ژرفا بخشیده است؛ ذهن و ضمیری آبگون و آبشارسار که هر دم سر به صحرایی می‌نهد و در قلوه‌سنگی راهی می‌گشاید.
«برگشتن به کتاب‌ها مثل برگشتن به شهرهایی است که فکر می‌کنیم شهر ما هستند، ولی درواقع فراموش‌شان کرده‌ایم و فراموشمان کرده‌اند. در شهر، در کتاب، بیهوده به گذرگاه‌ها سر می‌زنیم و دنبال نوستالژی‌هایی می‌گردیم که دیگر مال ما نیستند. محال است برگردیم به جایی و همان‌طور بیابیمش که آخرین بار ترکش کرده بودیم. محال است در کتابی دقیقا همان چیزی را کشف کنیم که اولین بار بین خطوطش خوانده بودیم. 

امین نجیبی - نویسنده