در این بازه یکماهه و کمی بیشتر، سینمای ایران در وضعیت گذار به سر می‌برد، سینماگران متقاضی شرکت در جشنواره فیلم‌فجر مشغول تولید و رساندن فیلم‌هایشان به این رویداد هستند و تولیدات دیگر خارج از جریان جشنواره هم ادامه دارد و تقریبا نگاه همه اهالی سینما ناظر به آینده‌ای نزدیک و به جشنواره است. همین تمایل و گرایش در مخاطبان هم محسوس است و جلب رضایت آنها با فیلم‌های تولید سال و دو سه سال گذشته، سخت به نظر می‌رسد. با این پیش‌فرض، اگر فیلم‌های روی پرده و در حال اکران نتوانند عملکرد موفقی در جذب تماشاگر و گیشه داشته باشند، شاهد کرختی و رکودی نگران‌کننده‌ در یک ماه باقیمانده تا جشنواره فیلم‌فجر خواهیم‌بود. صاحبان آثاری که مولفه‌های ارتباط خوب با مخاطب و ظرفیت فروش بالا را دارد باید برای اکران فیلم خود اعلام آمادگی کنند و در عین حال از حمایت و امتیازهای شورای راهبردی اکران و شورای صنفی نمایش در ادامه مسیر و افزایش مدت اکران برخوردار باشند. چون قطعا ترس و ملاحظاتی از سوی سازندگان و صاحبان این آثار وجود دارد و آنها با توجه به اکران در وضعیت فعلی جامعه و البته زمان نزدیک به جشنواره، ترجیح می‌دهند فیلم‌شان را نمایش ندهند و باتوجه به همان میل و علاقه مخاطبان سینما به تماشای تازه‌ترین فیلم‌های ایرانی در جشنواره فیلم فجر، اکران عمومی آن را به بعد از این رویداد موکول کنند.

این اتفاق تا حدودی در مقطع کنونی اکران رخ داده و چند هفته‌ای می‌شود که فیلم‌های تازه و جذاب و با معیارهای فروش بالا به سبد اکران اضافه نشده است و اکران با دارایی‌ها و فیلم‌های نوبت‌ها و فصل‌های قبلی نمایش به مسیر خود ادامه می‌دهد. اگرچه حتی در این شرایط هنوز هم مخاطبانی به تماشای فیلم‌هایی چون انفرادی، پسر دلفینی، بخارست، لوپتو، بام بالا، دوزیست، ابلق، علفزار و ... می‌روند، اما فراموش نکنیم که مدت‌هاست از شروع اکران این آثار می‌گذرد و مخاطبان در هر فصل و نوبت نمایش فیلم که معمولا چهارشنبه‌های هر دو سه هفته یک بار است، منتظر فیلم‌های جدید هستند. تنوعی که از ضرورت‌های سبد اکران و پویایی گیشه است.  اما تنها فیلمی که به تازگی به سبد تکراری و چه‌بسا فرسایشی اکران اضافه شده، جزیره فضایی (تورنادو 2) به کارگردانی سیدجواد هاشمی است. اگرچه اکران فیلم تازه‌ای مخصوص مخاطبان کودک و نوجوان و افزایش فیلم‌های این گروه در کنار آثاری چون بام بالا، لوپتو و پسر دلفینی امیدارکننده است، اما در نیمه‌خالی لیوان باید به فقدان فیلم‌های تازه و با ظرفیت بالای فروش اشاره کرد که ظاهرا هنوز خبری از آنها نیست. فیلم‌های گروه هنر و تجربه مثل حرف آخر، بی آبان و عمارتی در مه دستگیر اکران اصلی نیستند و از فیلمی مثل «پاکول» که خبر پروانه نمایش آن صادر شده، هم توقعی برای جذب تعداد مخاطبان زیاد نمی‌رود. اکران سینمای ایران قبل از شروع جشنواره فیلم فجر، به تکاپو و پویایی بیشتر از اینها نیاز دارد، نه به چرت‌زدن زمستانی.

علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر