فناوری هزینه‌های تولید را کاهش و اجازه رقابت را به کشاورزان ایرانی در بازارهای جهانی می‌دهد.در حوزه تولید برنج هم با چنین چالش‌هایی مواجه هستیم به طوری که برنج ایرانی در غیررقابت‌پذیرترین وضعیت خود در بازارهای جهانی به سر می‌برد؛ ضمن این‌که در داخل هم به‌دلیل به کار گرفته نشدن فناوری با چالش‌هایی مواجهیم که مهم‌ترین آن عرضه بی‌شناسنامه و فله‌ای محصول به‌جای عرضه در قالب برندهای مختلف و در فروشگاه‌های‌ معتبر است. ریشه‌های مشترکی در این زمینه تاثیر فناوری بر «برندینگ» محصول در ایران و صادرات آن وجود دارد اما مهم‌ترین نمود آن را که در سطور بالا اشاره شد، نام می‌برم: برنج ایرانی به‌دلیل مناسب نبودن شیوه‌های به‌کارگیری فناوری در اقلیم خشک ایران، با قیمت سه تا چهار دلار در بازارهای جهانی در حال عرضه است اما برای رقابت با هند و پاکستان چاره‌ای جز ارزان‌سازی آن تا یک دلار و پایین‌تر از آن نداریم. دلایلی مختلفی برای این موضوع وجود دارد اما به مهم‌ترین دلیل اشاره می‌کنم: فناوری شالی‌کوبی در ایران به‌روز نیست و به شکل سنتی در حال انجام است. در فرآوری دو سه کارخانه صنعتی بیشتر نداریم. تنها همین تعداد کارخانه که تعداد آنها به انگشتان یک دست هم نمی‌رسند، می‌توانند 95‌درصد برنج سالم تولید کنند در حالی که شالی‌کوبی‌های سنتی غیرفناور، 50‌درصد شالی را به «دانه مرغی» و گرده تبدیل می‌کنند.همین امر قیمت برنج ایرانی را بالا می‌برد در حالی که این برنج در شرایط اقلیم خشک و بیابان‌شدگی زمین‌های حاصلخیر در حال تولید است. دلیل دیگر نبود فناوری، به ضعف صنفی تشکل‌ها برمی‌گردد. پس از سال‌ها توانسته‌ایم یک انجمن تخصصی برای تولیدکنندگان و تامین‌کنندگان برنج راه‌اندازی کنیم، ولی در بخش خصوصی توان چانه‌زنی برای واردات فناوری‌های آبی، بذری، کودی و... را نداریم. توان راه‌اندازی «تحقیقات بذر» را هم نداریم؛ یعنی بذری که بتوانیم در شرایط کم‌آبی ایران از آن برداشت برنج را در مدت دو ماه ممکن کنیم. شالی‌کوبی‌ها به‌دلیل نداشتن فناوری روز به جای 12ماه کار، دو سه ماه کار می‌کنند و بعد به مرغ‌دانی تبدیل می‌شوند.

​​​​​​​مسیح کشاورز | دبیر انجمن تولیدکنندگان و تامین‌کنندگان برنج ایران