این پرونده با توجیه بسته شد!

جودوی ایران در بازی‌های آسیایی ناکام ماند

این پرونده با توجیه بسته شد!

شکست پشت شکست، حذف به دنبال حذف و در نهایت بسته شدن پرونده جودو در بازی‌های آسیایی. این نتیجه جودو بعد از چهار سال تعلیق از حضور در بازی‌های بین‌المللی بود و اگر واقعیت را بخواهید آنچه که در هانگژو اتفاق افتاد کاملا منطبق با پیش‌بینی‌ها و کاملا هماهنگ با وضعیت این فدراسیون بود.

تیم‌ملی جودو کشورمان با سه نماینده در بخش مردان یعنی ابوالفضل محمودی، مهدی فتحی‌پور و قاسم باغچقی و یک نماینده زن یعنی مریم بربط به هانگژو رفت اما همگی شکست خوردند و طبق معمول جودو قرار است دست خالی برگردد، بدون مدال و حتی بدون کسب یک سکو یا مقامی متوسط. باز هم اگر واقعیت را بخواهید در میان رشته‌های رزمی هیچ رشته‌ای به اندازه جودو ناکام و شکست خورده نیست و این موضوع اصلا ربطی هم به مساله تعلیق ندارد. درگذشته هم چنین بود و گویا در آینده هم قرار است ادامه پیدا کند. آرش میراسماعیلی با ردیف کردن کلی بهانه و توجیه می‌گوید بعداز چهار سال تعلیق به میادین برگشته‌اند اما سوال مهم از او این است که در این چهار سال تعلیق چه کرده‎اند؟ هیچ پشتوانه‌سازی برای جودو انجام نشده و تغییر قابل و محسوسی به وجود نیامده است. همه چیز مانند چهار سال قبل است. بدون امید و بدون مدال. نیروی جدیدی هم به جودو اضافه نشده است. پس با این اوصاف انتظار دیگری هم غیر از شکست می‌رفت؟ 

بهانه‌های واهی
گزیده صحبت‌های آرش میراسماعیلی، رئیس فدراسیون جودوی ایران بعد از بسته شدن پرونده جودوی ایران در بازی‌های آسیایی که بیشتر سعی در بهانه‌تراشی داشت:

دوری از میادین بزرگ بین‌المللی و تجربه ناکافی در کار بچه‌ها، تاثیرگذار بود.

رقبای ایران چهار سال است که در میادین مختلف حضور دارند ولی آنچه که به بچه‌های ما ضربه زد این بود که آنها رنکینگ نداشتند.

بچه‌های ما به نوعی خود را باور نکردند که اگر غیر از این بود نتایج بسیار خوبی کسب می‌کردند.

انتظار ما از فتحی‌پور بیشتر بود و ابوالفضل محمودی کار خود را کرد. قاسم باغچقی هم اگر خود را باور می‌کرد برنده میدان بود.

جودوکاران کشورمان در این چهار سال گذشته میدان بزرگی ندیدند و شرایط سختی را پشت سرگذاشتند.

تلاش‌مان این بود که بچه‌ها در رویدادهای غیررسمی حضور پیدا کنند و در واقع سعی کردیم جودو را سرزنده نگه داریم.

ما باید بیشتر از سایر کشورها تلاش کنیم و بتوانیم این فاصله زمانی را جبران کنیم.