اول فکر کردم لابد بعضی از واکسن‌ها خوراکی‌اند؛ طبیعی هم است دیگر. واکسن هم اگر نوعی دوا محسوب شود، طبیعی است که مدل خوراکی‌اش هم وجود داشته باشد و اگر همان ویروس ضعیف‌شده هم حسابش کنیم باز هم طبیعی است عده‌ای این ویروس ضعیف‌شده را از راه دهان به بدن‌شان منتقل کنند. لابد بعضی آدم‌ها ویروس را هم می‌خورند! چطور بعضی می‌توانند حیا را بخورند و آبرو را قی کنند، ویروس را نمی‌توانند بخورند؟ همه این تحلیل‌ها را برای خودم وقتی انجام دادم که برای اولین‌بار کلمه «واکسن‌خواری» را شنیدم و هزارجور برای خودم فلسفه بافتم و این کلمه را معنی کردم تا بلکه از اصل ماجرایش بتوانم سر درآورم اما نشد تا این که بعد از کلی جست‌وجو به این نتیجه رسیدم که گویا واکسن‌خواری هم پدیده‌ای است مثل زمین‌خواری، کوه‌خواری، جنگل‌خواری و هر چیز دیگری که می‌شود خورد! (یا به قول آن کارشناس محترم هر چیز دیگری که می‌شود خوارید!)
مساله اینجاست که پدیده‌ها و بحران‌ها و اتفاق‌های جدید شیوه‌های جدیدی از دزدی را شکل می‌دهند. مثلا تا قبل از اختراع کارت‌های بانکی و عابربانک‌ها و خریدهای اینترنتی کسی فکرش را هم نمی‌کرد بشود با چند کد و رمز اینترنتی کل سرمایه یک نفر را بالا کشید و آب هم از آب تکان نخورد یا اصلا انسان‌های غارنشین پیش از ابداع سیستم‌اداری چه تعریفی از رشوه و دزدی از وقت اداری و سردواندن کار مردم پیش خودشان داشتند؟
این‌طور که من فهمیدم واکسن‌خواری به مواردی اطلاق می‌شود که مسوول محترمی که اختیاراتی در زمینه توزیع واکسن کرونا دارد از این اختیارات سوءاستفاده می‌کند و تعدادی واکسن به ناحق به افرادی زده می‌شود که مستحق دریافت در این مرحله نیستند یا تعدادی واکسن چنان گم‌وگور می‌شود که انگار اصلا از ابتدا نبوده است.
اخیرا با رسانه‌ای‌شدن چند مورد از این پدیده نوظهور، بعضی مسوولان خاطی از سمت‌شان برکنار شدند و بعضی دیگر فحش و فضیحت مردم را در صفحات مجازی به جان می‌خرند و کار خودشان را می‌کنند. به هر حال این هم شکلی جدید از دزدی است که باید نامش را در فرهنگ‌نامه‌هایمان اضافه کنیم.