مصرف قند و شکر و شیرینی در دوره‌  قاجار بین ایرانیان متداول شد و علاوه بر مراسم‌ رسمی حکومت در پذیرایی مردم عادی هم جای خودش را پیدا کرد. میزبانان گاهی شیرینی را نه در ظرف که روی دست و پای مهمان می‌گذاشتند تا آنجا که گاهی شیرینی را به دهان مهمان فرومی‌بردند. چراکه تعارف شیرینی بیشتر به مهمان یعنی احترام گذاشتن بیشتر به او.
ویلسون فرستاده آمریکایی دوره ناصرالدین شاه مهمان خانه‌ای فقیر شده و در خاطراتش نوشته است: «با پر کردن لیوان‌های چای‌مان از شکر احترام ویژه‌ای به ما گذاشت. اگرچه خودش چایش را با یک حبه قند کوچک آرام آرام می نوشید، درحالی‌که حبه قند را بین دندان‌هایش نگه داشته بود تا برای شیرین کردن چای‌های بعدی هم از آن استفاده کند.»