شخصیت‌های داستانی کارور چنان ملموس و تاثیرگذارند که نمی‌توان آنها را متعلق به جغرافیایی خاص با فرهنگی متفاوت دانست. شخصیت‌هایی عینی در موقعیت‌هایی آشنا که مخاطب را توامان دچار دلهره‌ای پنهان می‌کنند گویی هر لحظه اتفاق یا خطری در شرف وقوع است. آنچه کارور از آن می‌گریزد، زبان اغراق‌آمیز و نامعقول در داستان‌هاست. کارور نمی‌خواهد مخاطبش را مرعوب خلاقیتی کاذب در ساختارگرایی زبان و دنیایی ناشناخته کند. از نظر وی، داستان و شعر را می‌توان با زبان معمولی و ساده نوشت اما قدرتی شگفت انگیز و حیرت‌آور به مسائل و اشیای معمولی بخشید. می‌توان گفت‌وگویی به ظاهر روزمره و بی‌آزار نوشت اما کاری کرد تا پشت خواننده بلرزد. وی معتقد است نویسنده باید در جهانی معقول زندگی کند، جهانی که خودش به آن اعتقاد داشته باشد، به سویش نشانه برود و بعد درباره‌اش بنویسد. جهانی که تا مدتی ماندگار بماند. جهانی دارای اعتباری ذاتی به معنای آن که این جهان آشنا دلایل و ارزش‌هایی دارد که می‌توان درباره‌اش نوشت.
ریموند کارور به خلق لذت هنری اصرار دارد و نکته‌های نوشتاری اعم از ویرگول، نقطه‌گذاری‌های درست و بجا را در فهم بهتر مخاطب از بار عاطفی واژه‌ها، مهم می‌داند که اگر چنین نباشد عواطف عنان گسیخته نویسنده بر این کلمات بار می‌شوند و شم هنری خواننده اصلا به کار گرفته نمی‌شود، گویی برای مخاطب تعیین تکلیف شده باشد. داستان‌های «کلیسای جامع» همگی رئالیستی هستند با روایتی موجز از آدم‌ها و موقعیت‌هایی قابل پذیرش در دنیای امروز. در این کتاب از مجموعه «می‌شود لطفا ساکت باشی؟» «وقتی از عشق حرف می‌زنیم، از چه حرف می‌زنیم.» و «کلیسای جامع» هرکدام، هفت داستان کوتاه به ترجمه فرزانه طاهری در نشر نیلوفر به چاپ رسیده است. داستان‌های این مجموعه هریک روایتی خاص از روابط آدم‌ها با یکدیگر، با دنیای کنونی، با تنهایی و استیصال خودشان را با هوشمندی و زبانی معقول به تصویر می‌کشد و در انتهای هر داستان ذهن مخاطب با چیستی‌ها و چرایی‌هایی از جنس دنیای امروز مواجه می‌شود.

دکترسعیده اسداللهی - نویسنده