آماری در دست است که مرورش مو به تن راست می‌کند. آمار متعلق است به یگان حفاظت سازمان ملی زمین و مسکن با این مضمون: از اول تا 10فروردین1400 (یعنی چهار ماه قبل و فقط درعرض 10روز) 211 مورد تعرض به اراضی ملی با مساحت بیش از 36هکتار ثبت شده است.
این اتفاق به قدری وحشتناک است که بعید است در هیچ کجای دنیا مشابه داشته باشد.
در واقع در 10روزی که خیلی از ما مشغول استراحت و گذراندن اوقات فراغت نوروزی بودیم یک عده که اسمی جز زمین‌خوار ندارند، افتادند به جان اراضی ملی، زمین‌هایی که منابع طبیعی است و متعلق به همه مردم ایران ولی عده‌ای که جسارت و قدرتی و نفوذی دارند، می‌افتند به جان این
ثروت‌های ملی.
آمار دقیقی درباره این که چه مساحتی از اراضی ملی کشور تا به حال توسط زمین‌خواران تصرف شده و چه مقدار از این زمین‌ها هنوز در تصرف آنهاست در دسترس نیست ولی آماری موجود است به نقل از کمیسیون اصل90 مجلس که آمار زمین‌خواری در کشور عددی است بیش از40هزار هکتار.
تامل برانگیز این که گفته می‌شود فقط مناطق خوش آب و هوا مقصد زمین خواران نیست بلکه پای
زمین خوارها به استان‌های کویری نیز باز شده به طوری که در سال‌های اخیر رتبه‌های اول در ثبت زمین‌خواری به استان‌های کویری کشور مربوط بوده است.
زمین‌خوارها همه جا هستند و هر جا حس کنند نظارتی نیست،‌ حضور دارند. حتی در نقاطی که به ظاهر نظم و نسقی برپاست نیز این گروه فعالند. معمولا اینها آستین زمین‌خواری را به نام یک طرح یا پروژه بالا می‌زنند و پس از این که نخستین کلنگ‌ها را به زمین زدند، اراضی را تغییر کاربری می‌دهند و پس از قطعه‌بندی، اراضی آنها را می‌فروشند و به این ترتیب میلیاردها تومان
سود می‌برند.
 اما این که چرا زمین‌خوارها به این آسانی و با این آسودگی برنامه‌های خود را پیش می‌برند، سوالی اساسی است که یک بار مرکز پژوهش‌های مجلس به آن پاسخ داده. این مرکز می‌گوید وزارت نیرو با تامین آب و برق، وزارت راه و شهرسازی با جاده‌کشی و راهسازی و سازمان ثبت اسناد و املاک کشور با صدور سند به تخلفات و تصرفات رسمیت می‌بخشند طوری که اگر زمین‌خواری در کشور رواج یافته، باید گفت همکاری‌های بین دستگاهی است که به این پدیده دامن زده است.