چرا کهنه‌سربازان خودکشی می‌کنند؟

براساس تازه‌ترین گزارش پایگاه هیل، طی یک‌دهه اخیر 65هزار کهنه‌سرباز به دلیل خودکشی جان خود را از دست داده‌اند. سوال اصلی اینجاست که چرا هزاران کهنه‌سربازان آمریکایی ترجیح داده‌اند با خودکشی به زندگی خود پایان دهند؟ به نظر می‌رسد این سرخوردگی جمعی، ناشی از آگاهی بسیاری از سربازان آمریکایی درخصوص نگاه ابزاری ارتش، پنتاگون، سنتکام و کاخ‌سفید نسبت به آنهاست. این روند پس از جنگ افغانستان و عراق در آمریکا تشدید شده است. سال2001میلادی بوش‌پسر هزاران سرباز آمریکایی را راهی افغانستان کرد تا با تروریسم خودساخته القاعده در این کشور جنگیده و کابل را به تسخیر خود درآورند. حالا پس از 20سال کسی از سربازان آمریکایی که در اشغال افغانستان دست داشته‌اند به عنوان قهرمان یاد نمی‌کند. نیروهای آمریکایی در عراق صرفا نقش مهره‌های بازی واشنگتن در نقاط مختلف دنیا را ایفا می‌کنند: کسانی که پس از پایان نبرد با برچسب شکست‌خورده به کشورشان بازمی‌گردند؛ البته اگر در درگیری و بمبگذاری کشته نشوند.
کاخ‌سفید اخیرا یک راهبرد پنج ماده‌ای منتشر کرده که در آن مجموعه‌ای از اقدامات دولت فدرال برای رسیدگی به فراگیری خودکشی کهنه‌سربازان آمریکا انجام خواهد شد اما سربازان بازگشته از جنگ و اشغالگری این اقدامات را صرفا نوعی ظاهرسازی برای پاسخ‌دهی به افکارعمومی آمریکا(توسط سران کاخ‌سفید) می‌دانند. روزنامه نیویورک‌تایمز پیش از این نوشته بود باوجود تلاش‌های پنتاگون میانگین خودکشی سالانه روبه‌افزایش است.گزارش آمار بی‌سابقه خودکشی میان کهنه‌سربازان در حالی منتشر می‌شود که ۱۱نوامبر(۲۰آبان) روز کهنه‌سربازان بوده و یکی از تعطیلات رسمی در ایالات متحده آمریکا محسوب می‌شود.



آماری که بهت‌آور است

وزارت امور کهنه‌سربازان آمریکایی یک خط‌تلفن ویژه را در اختیار آنها قرار داده که از آن تحت‌عنوان خط‌تلفن بحران کهنه‌سربازان یاد می‌شود. اصلی‌ترین کارکرد این خط تلفنی، مربوط به شنیدن معضلات جاری کهنه‌سربازان و شکایات آنها از وضعیت زندگی است. مسوولان آمریکایی اخیرا از افزایش تماس‌ها درباره خودکشی کهنه‌سربازان خبرداده و نسبت به این مساله ابراز نگرانی کرده‌اند. برندون نیچر، عضو گروه روانپزشکی در دانشگاه کالیفرنیا و تعدادی از همکاران وی دراین‌باره می‌گویند که مجموعه قابل‌توجهی از ادبیات شیوع و ارتباطات مربوط با رفتارهای خودکشی(مانند افکار، برنامه‌ها و تلاش‌ها برای خودکشی) را در میان کهنه‌سربازان تشخیص داده‌اند که نگران‌کننده است.
داتشگاه براون در یکی از مطالعات خود درخصوص وضعیت کهنه‌سربازان و معضلات روانی آنها می‌نویسد: تعداد کهنه‌سربازان و نظامیان در حال خدمت آمریکا که پس از ۱۱سپتامبر۲۰۰۱ خودکشی کرده‌اند بیش از ۴برابر تعداد کشته‌شدگان آمریکا در جنگ‌های پس از ۱۱سپتامبر است. به عبارت بهتر تعداد سربازانی که در نبردهای مستقیم آمریکا در کشورهای دیگر کشته می‌شوند به‌مراتب از تعداد کهنه‌سربازانی که پس از بازگشت از جنگ یا سال‌های پس از آن خودکشی می‌کنند، بیشتر است. این نتیجه به‌وضوح نشان می‌دهد که معضل خودکشی کهنه‌سربازان آمریکایی، مزمن و جدی‌بوده و معطوف به یک برهه زمانی محدود نیست.




اشتباه کردیم!

آخرین نظرسنجی موسسه «پیو» نشان می‌دهد بخش عمده‌ای از کهنه‌سربازان آمریکایی، حضور آمریکا در عراق و افغانستان در دو دهه گذشته را تایید نمی‌کنند. به گزارش یورونیوز طبق این نظرسنجی ۶۴درصد از این کهنه‌سربازان گفته‌اند که جنگ در عراق بیهوده بوده و ۵۸درصد همین نظر را درباره جنگ افغانستان داده‌اند. در این نظرسنجی ۶۲درصد از بزرگسالان آمریکایی حضور در عراق و ۵۹درصد حضور در افغانستان را بی‌فایده دانسته‌اند. در این میان ۵۲درصد از کهنه‌سربازان و ۵۸درصد از بزرگسالان، شهروندان آمریکایی بالای ۱۸سال معتقدند که آمریکا دلیلی برای حضور در جنگ سوریه نیز نداشته است. نیروهای ارتش ایالات متحده در عراق هم هنوز حاضر هستند و تعداد آنها بالغ بر ۵۲۰۰نفر است. دولت آمریکا سال۲۰۱۰ اعلام کرد که عملیات ارتش در عراق پایان یافته و بخش بزرگی از نیروهای این کشور تا پایان سال۲۰۱۱ از عراق خارج شده‌اند. در اولین دهه قرن21 زمانی که دولت جورج بوش به عراق و افغانستان حمله کرد در آن زمان نظرسنجی‌ها نشان می‌داد که اکثریت آمریکایی‌ها طرفدار حضور نظامی کشورشان در این دو کشورند اما امروز با اوج‌گرفتن دوباره تنش‌ها در منطقه نظرشان نسبت به گذشته متفاوت است.
در هر حال، کهنه‌سربازان آمریکایی که در افغانستان و عراق خدمت کرده‌اند در بازگشت به کشورشان متوجه می‌شوند که با حمایت کمتر مواجه‌ و حتی از سوی جامعه طرد شده‌اند. آنها در اشغالگری و ماموریت خارجی از سوی دولتمردان دو حزب دموکرات و جمهوریخواه  تحسین می‌شوند اما در خانه فراموش می‌شوند. حتی کهنه‌سربازان پس از بازگشت از جنگ متوجه می‌شوند که اساسا حیات و سلامت آنها کمترین اهمیتی برای جریان‌های پشت‌پرده و آشکار قدرت در آمریکا ندارد. آنها در مجموع صرفا درمی‌یابند که زندگی خود را باخته و عمر خود را صرف حضور در جنگ‌هایی کرده‌اند که بر پایه مداخله‌گرایی و دروغ بنا شده‌اند.




250 سال اشغالگری

حدود 250 سال از تاریخ شکل‌گیری کشور آمریکا می‌گذرد و حدود ۹۳‌درصد از عمر این کشور در جنگ، اشغالگری و درگیری در کشور‌های مختلف سپری شده‌است، جنگ‌هایی که تا امروز ادامه دارد. تاریخ جنگ‌های آمریکا شامل فهرست بلندی است که در برگیرنده جنگ‌های مستقیم یا دخالت مخفی نظامی می‌شود. نبرد‌هایی که تاریخ نشان می‌دهد همواره آمریکا آغازگر آنها بوده و البته در هیچ‌یک به اهداف خود نرسیده است. راشاتودی در گزارشی در‌خصوص وضعیت کهنه‌سربازان آمریکایی می‌نویسد: هزاران کهنه‌سرباز آمریکایی بارها با به اشتراک گذاشتن یادداشت‌های خود در توییتر، از افسردگی، اضطراب و تنهایی و افزایش میزان خودکشی در میان دوستان نظامی خود سخن گفته‌اند. پس از این‌که آمارها نشان داد کهنه‌سربازان آمریکایی بیشتر از سایر نظامیان در معرض خطر خودکشی قرار دارند، فرماندار ایالت آلاباما و دیگر مسؤولان این ایالت کمپین مبارزه با خودکشی این کهنه‌سربازان را راه‌اندازی کردند.
براساس این گزارش، فرماندار ایالت آلاباما، کمیساریای امور کهنه‌سربازان و نمایندگان این ایالت و دیگر مسؤولان این کمپین را راه انداختند و هدف آگاهی‌بخشی به کهنه‌سربازان و دور نگه داشتن آنها از استرس و افسردگی و خودکشی است. کمیساریای امور کهنه‌سربازان آمریکایی گفت: شیوع ویروس کرونا کار را برای ما بدتر کرده‌است و ما نگران هستیم. داستان‌هایی از کهنه‌سربازان شنیدیم که نشان می‌دهد انزوای اجتماعی تشویش و افسردگی را بیشتر کرده‌است.



مشت‌هایی نمونه خروار

تاکنون رسانه‌های زیادی در جهان به بررسی وضعیت موردی کهنه‌سربازان آمریکایی در کشورهای مختلف پرداخته‌اند. در یکی از این موارد، شبکه تلویزیونی فرانس‌پرس در گزارشی به موضوع افسردگی و خودکشی در میان کهنه‌سربازان آمریکایی پرداخته است. این شبکه تلویزیونی، وضعیت زندگی شخصی دو کهنه‌سرباز آمریکایی را که از جنگ در افغانستان و عراق بازگشته‌اند مورد بررسی قرار داده است. در سال 2005 راجر کینگ، 19 سال داشت که در نیروی دریایی آمریکا ثبت‌نام کرد. او چهار سال بعد نیروی دریایی آمریکا را ترک کرد. او دو سال در عراق مستقر بود، جایی که در آنجا گلوله تک‌تیراندازان نزدیک بود جانش را بگیرد. زمانی که او به خانه بازگشت، با یکسری مشکلات جدید در زندگی غیر‌نظامی خود مواجه شد؛ از‌جمله احساس خشم فراوان و همچنین مواجه شدن با دشواری‌هایی در زندگی گروهی و برقراری ارتباط با دیگران. کینگ از اختلال استرس پس از حادثه و آسیب تروماتیک مغز رنج می‌برد، دو مشکلی که در میان کهنه‌سربازان در بزرگ‌ترین ارتش جهان رایج است و از جنگ‌های ظاهرا بی‌پایان در عراق و افغانستان نشأت می‌گیرد.
کینگ که به صورت فزاینده‌ای به‌واسطه چالش‌ها در زندگی جدیدش افسرده شده بود به مشروبات الکلی روی آورد. او که اکنون 33 سال دارد، می‌گوید دو بار اقدام به خودکشی کرده‌است.راسل کیزر دیگر کهنه‌سرباز آمریکایی نیز وضعی مشابهی دارد. او نیز کمی پس از وقوع حوادث 11سپتامبر2001 به گارد ملی پیوست. او که اکنون 42 سال دارد، در پی دو سال حضور در نیروی چندملیتی ناتو در کوزوو ــ جایی که در آن ثبات نسبی به قیام‌های خشونت‌آمیز تبدیل شد ــ از بی‌خوابی و اضطراب فراوان و همچنین اختلال استرس پس از حادثه رنج می‌برد. کیزر پس از بازگشت به خانه در سال 2008، به مشروبات الکلی روی آورد و افسرده شد. ازدواج او به شکست انجامید و بی‌خانمان شد. او می‌گوید چند بار تلاش کرد تا خودش را بکشد.



اختلال پانیک چیست؟

اختلال استرس پس از سانحه یا اختلال پانیک، از اختلالاتی است که بعد از مواجه شدن فرد با واقعه آسیب‌زا مانند جنگ، تجاوز، آدم‌ربایی و... بروز می‌کند. این اختلال، مهم‌ترین آشفتگی روحی و روانی برای کهنه‌سربازان آمریکایی محسوب می‌شود. علائم اصلی این اختلال یادآوری و تجربه مجدد سانحه در خواب و بیداری، اجتناب شدید از یادآوری خاطرات آن سانحه، تحریک‌پذیری و برانگیختگی شدید، افسردگی، اضطراب و حملات است. اکثر مبتلایان به این اختلال، عصبانی و حساس به سر‌و‌صدا هستند و گاه به‌دلیل عذاب وجدان از زنده ماندن احساس گناه می‌کنند. برخی اوقات شدت افسردگی در این بیماران باعث خودکشی آنها می‌شود.
بنابراین اختلال پانیک با هجوم ناگهانی وحشت به بیمار و ترس شخص از وقوع مجدد آنها مشخص می‌شود. این حملات که معمولا بیش از چند دقیقه طول نمی‌کشند با علائمی چون تپش قلب، عرق‌کردن، احساس تنگی‌نفس و فشردگی در قفسه سینه، احساس از دست‌دادن تعادل یا گیجی همراه است. این علائم آن‌قدر گسترده هستند که افراد فکر می‌کنند دچار سکته قلبی شده‌اند و می‌ترسند که بمیرند. با وجودی که خود بیمار فکر می‌کند که مرگ یا آسیب جسمی قریب‌الوقوع است اما حمله پانیک باعث عوارض جسمانی (مانند مرگ یا سکته قلبی) نمی‌شود. بنابراین حمله پانیک، اگر هم روی دهد، مدت محدودی دارد و به هیچ عنوان مرگ‌آور و خطرناک نیست. هرچند خطر خودکشی برای بیماران مبتلا به حمله پانیک بسیار بالاست. به‌عبارت بهتر، عوارض ناشی از این اختلال برای کهنه‌سربازان آمریکایی به گونه‌ای شدید است که بسیاری از آنها را وادار به خودکشی می‌سازد.