این روزها تمام صحبت‌های اقتصادی به نرخ آرد و گندم باز می‌گردد. دو نکته در این زمینه وجود دارد که یکی هدف دولت از اصلاح قیمت است. افزایش قیمت خرید تضمینی گندم به
 11 هزار و 500 تومان و رشد قیمت‌های جهانی گندم باعث شده هزینه تأمین آرد در کشور بالا برود. از سوی دیگر، اختلاف قیمت آرد با کشورهای همسایه انگیزه قاچاق را افزایش می‌دهد. آنچه اکنون در فضای مجازی به عنوان انتقاد مطرح می‌شود که بازار صادراتی ایران از دست خواهد رفت، دارای نکاتی است. دولت، گندم را با قیمت بالا از کشاورز خریداری و بخشی را با نرخ بالاتر وارد می‌کند و ارزان در اختیار کارخانه‌های آردسازی قرار می‌دهد. به نظر می‌رسد اصلاح قیمت آرد یک ضرورت است به این دلیل که کارخانه‌های دریافت کننده آرد، این کالا را با قیمت ارزان دریافت می‌کردند و به دلیل هزینه بسیار پایین تولید و بهره‌مندی از امکانات دولتی آن را به کشورهای مختلف صادر و ارز آن را در اختیار می‌گرفتند و سود زیادی نصیب‌شان می‌شد. موضوع اساسا سود شرکت‌های دریافت کننده آرد نیست بلکه صادرات کالاهای یارانه‌ای است که ارزآوری و ارزش افزوده‌ای برای کشور ندارد، به این دلیل که دولت برای گندم، ارز پرداخت کرده است. آردی که در اختیار صنایع در ایران قرار می‌گیرد بین 2500 تا 2700 تومان قیمت داشت که اکنون به حدود 12 تا 17 هزار تومان رسیده است اما با این‌حال قیمت آرد در برخی کشورهای همسایه به‌دلیل هزینه بالای تأمین گندم در جهان باز هم بالاتر است. در بحث نان، اقشار آسیب‌پذیر بیشترین مصرف را دارند که در نتیجه پیشنهاد می‌شود از تجربه هدفمندی یارانه‌ها استفاده شود. به نظر می‌رسد دولت در پرداخت یارانه نان به خانوارها باید حساسیت بیشتری داشته باشد و دهک‌های کم‌درآمد را از یارانه بیشتری برخوردار کند.

میثم مهرپور - کارشناس اقتصاد