یک سوی این موضوع، روان‌شناسان و کلینیک‌های مشاوره قرار دارند. به شکل طبیعی باید بازار این مراکز سکه باشد اما دلایل بسیاری باعث شده شهروندان کمتر به این مراکز مراجعه کنند. نکته اول مربوط به تابو بودن این موضوع است. به این معنا که هنوز هم تعداد قابل‌توجهی از شهروندان رفتن به کلینیک‌های روان‌شناسی را مساوی با جنون می‌دانند. نکته مهم دیگر هزینه‌های افسارگسیخته کلینیک‌های روان‌شناسی است. هزینه‌هایی که هیچ سنخیتی با تعرفه‌های رسمی اعلام‌شده ندارد و کمتر مراکزی هستند که پایبند به این تعرفه‌ها باشند. نتیجه همه این موارد می‌شود این‌که شهروندان برای درمان روان خود به بازار غیررسمی روان‌شناسان مراجعه می‌کنند؛ بازاری که بر بستر فضای مجازی بنا نهاده شده و فرد گاه در آن حتی تا مرز فروپاشی سلامت روان پیش می‌رود. اطلاعیه تازه سازمان نظام روان‌شناسی پیرامون این موضوع، هولناک است. این سازمان دیروز فهرستی بلندبالا از اسامی روان‌شناسانی را منتشر کرده که بدون مجوز و به نوعی غیرقانونی فعالیت می‌کنند. این موضوع وقتی هولناک‌تر است که بدانیم برخی از نام‌های این فهرست ازجمله فرهنگ هلاکویی و محمود انوشه در فضای مجازی، صدهاهزار دنبال‌کننده دارند.