وی با بیان این‌که ایشان اصلا مایل نبودند نام‌شان مطرح شود، گفت: خانم بابایی به عنوان مادر شهید، هیچ توقع خاصی برای خودش نداشت اما برای جانبازان چرا؛ به‌خصوص برای جانبازان شیمیایی خیلی دوندگی می‌کردند. برای مردم مظلوم و جانبازان سردشت خیلی فعالیت می‌کردند و اگر دست‌شان به جایی می‌رسید برای دارو و درمان آنها سراغ مسؤولان می‌رفتند.
وی افزود: ما توفیق داشتیم چند بار به خانه ایشان برویم و ایشان هم منزل ما تشریف بیاورند. در خانه‌شان یک هیأت گردشی برای خانواده‌های شهدا بود. آنچه برایم در این قصه خیلی جالب می‌آمد، نظم خانم بابایی بود. به نظرم آن نظم مشهور ژاپنی را به اینجا آورده بودند و با این که از فرهنگ ایرانی خیلی تأثیر گرفته بودند اما این جنس نظم، همچنان ژاپنی بود. به این هیأت که می‌رفتیم سر ساعت برنامه شروع می‌شد و با این‌که خودشان در طبقه بالا و محفل زنانه بودند و مراسم در طبقه پایین در بخش مردانه هدایت می‌شد اما تأثیری که خانم بابایی داشتند و فرزندان‌شان هم البته کمک می‌کردند این‌طور بود که مراسم، به‌موقع شروع و به‌موقع تمام می‌شد. یعنی اگر قرار بود خطیب هیأت ۲۰دقیقه صحبت کند واقعا به ۲۱دقیقه نمی‌کشید. همه چیز بسیار منظم بود. / مهر