وی افزود: در کشور ما در حال حاضر برای نگهداری و بسته‌بندی برخی مایعات و مواد غذایی داغ و نیز برخی مواد منجمد مانند بستنی از ظروف یک‌بار مصرف پلی‌استایرنی و البته اخیرا ظروف پلی‌پروپیلنی و نیز ظروف به اصطلاح گیاهی بر پایه نشاسته استفاده می‌شود که متاسفانه پلیمرهای یادشده یا زیست تخریب‌پذیر نبوده  یا به طور جزئی زیست تخریب‌پذیر هستند.
رئیس موسسه پژوهشی علوم و صنایع غذایی ادامه داد: به دلیل قیمت مناسب‌تر، بیشتر از ظروف یک‌بار مصرف پلی‌استایرنی استفاده می‌شود که این ظروف هنگام تماس با مایعات و مواد غذایی داغ یا مواد غذایی منجمد به‌تدریج مونومر استایرن به درون مواد غذایی آزاد می‌کنند که منشأ بروز انواع سرطان‌ها بوده و به طور قابل توجهی باعث افزایش هزینه‌های درمان در سطح جامعه می‌شود.
رجب‌زاده تاکید کرد: طرح پژوهشی ــ کاربردی تهیه کامپوزیت‌های پلیمری زیست تخریب‌پذیر برای ساخت ظروف یکبار مصرف و بسته‌بندی مواد غذایی به منظور رفع این مشکلات در موسسه پژوهشی علوم و صنایع غذایی اجرا شده است.
دکتر محمدرضا عبداللهی مقدم، مجری این طرح پژوهشی نیز گفت: در این طرح، ابتدا گرانول‌های کامپوزیتی پلیمری 100درصد زیست‌تخریب‌پذیر و قابل کمپوست شدن از ترکیب بیوپلیمرهای سنتزی با پلیمرهای طبیعی مثل نشاسته و مواد لیگنوسلولزی تهیه شده و سپس با استفاده از گرانول‌های تولیدی، انواع ظروف یک‌بار مصرف بسته بندی مواد غذایی ساخته شدند.
عضو هیأت علمی گروه پژوهشی شیمی موسسه پژوهشی علوم و صنایع غذایی ادامه داد: ظروف پلاستیکی متداول با ورود به زمین‌های کشاورزی و پخش شدن در سطح این زمین‌ها با طول عمر زیاد خود که گاهی به چند صد سال می‌رسد، علاوه بر کاهش نفوذ پذیری سطح خاک، باعث آلودگی خاک و کاهش حاصلخیزی زمین‌های کشاورزی می‌شوند که یکی از نتایج آن از بین رفتن پوشش گیاهی و فرسایش خاک و بیابان‌زایی است.
عبداللهی مقدم  بیان کرد: پژوهش در این زمینه از زمان بحران نفت و دهه ۱۹۷۰میلادی آغازشد. این پژوهش‌ها از سال‌ها قبل در ایران نیز آغاز شده و در سال ۱۳۸۴ اولین واحد تولید ظروف یکبار مصرف گیاهی راه‌اندازی شد. در فرمولاسیون پلیمرهای مورد استفاده در ساخت این ظروف، معمولا همچنان از مقادیر نسبتا زیاد پلیمرهای غیر زیست تخریب‌پذیر با منشأ نفتی استفاده می‌شود اما در فرمولاسیون مورد استفاده در این طرح پژوهشی تمام پلیمرهای مورد استفاده زیست تخریب‌پذیرند.