ملت سوریه طی یک دهه اخیر، اشغالگران و ماهیت آنها را به‌خوبی شناخته‌اند. آنها به‌وضوح دریافته‌اند که حامیان و ایجادکنندگان داعش قطعا نیتی جز ویران‌کردن این کشور و به‌خاک‌وخون کشیدن شهروندان سوری نداشته و ندارند. شکل‌گیری هسته‌های مردمی و عمومی مقاومت نقش بسزایی در شکست تروریست‌های تکفیری ایفا کرد. نیروهای مقاومت که از سال 2014 میلادی در عرصه نبرد علیه تروریسم در سوریه فعال بودند با انتقال تجربیات خود به این گروه‌های تازه‌شکل‌گرفته، توانستند روند شکل‌گیری و انسجام آنها را تسریع کنند. فراتر از آن، گروه‌های مقاومت مردمی نه‌تنها در هم‌افزایی با هسته‌های نظامی و حرفه‌ای مقاومت، بلکه در هم‌افزایی با یکدیگر(در سراسر سوریه و عراق) عمل کردند.
طی ماه‌های اخیر شاهد شکل‌گیری دوباره هسته‌های مقاومت مردمی در شرق سوریه هستیم؛ جایی که نیروهای آمریکایی به بهانه حمایت از کردهای مخالف حکومت در آنجا حضور یافته‌اند. بدون‌شک حضور نظامیان آمریکایی در خاک سوریه، مترادف با اشغال این مناطق است زیرا این نیروها با درخواست حکومت مستقر در دمشق در کشور حضور ندارند. بدیهی است که تکلیف اشغالگران در سوریه چیست. آنها (نیروهای آمریکایی) باید خاک سوریه را ترک کرده و به کشورشان بازگردند یا هزینه‌های اشغالگری خود را بپردازند.
شکل‌گیری مقاومت مردمی در شرق سوریه ناظر بر همین مسأله باید مورد تحلیل و ارزیابی قرار گیرد. بدون شک مخالفت ساکنان مناطق شرقی سوریه درخصوص حضور نیروهای اشغالگر آمریکایی، محدود به برگزاری تظاهرات نخواهد شد. ما شاهد بسط مقاومت مردمی در این مناطق خواهیم بود.بر همین اساس، تنها راه پیش‌روی نظامیان آمریکایی، خروج از سوریه است. فراتر از آن، اکنون که تروریسم تکفیری در سوریه نابود شده است، مقامات آمریکایی بهانه‌ای ظاهری برای باقی‌ماندن در سوریه ندارند.
بر همگان مسجل است که هدف اشغالگران آمریکایی از حضور در سوریه و مناطقی که دارای منابع غنی انرژی است چیست. آنها درصدد تاراج نفت و گاز و انرژی سوریه و حمایت از تروریسم در راستای رسیدن به مطامع خود هستند. با این‌حال، اکنون دیگر آمریکا معادلات قدرت و بازی را در منطقه تعیین نمی‌کند. بهتر است مقامات کاخ‌سفید نیم‌نگاهی به تحولات سال‌های گذشته و اخیر در منطقه بیندازند و متوجه بازی خطرناک خود در سوریه باشند. زمان برای اشغالگران بسیار اندک است.

ناصر قندیل - سردبیر نشریه البناء