کاخ کرملین روسیه به صدور بیانیه‌ای درباره گفت‌وگوی ویدئویی رؤسای‌جمهور روسیه و آمریکا پرداخت. در این بیانیه آمده است که پوتین به بایدن اعلام کرد که واشنگتن با متوجه‌کردن تمام تقصیرها به‌سوی طرف روسی در بحران کنونی با اوکراین، مرتکب اشتباه شده است. براساس بیانیه کاخ کرملین، پوتین و بایدن بر ادامه ارتباط میان دو طرف توافق کردند. در این گفت‌وگوی تلفنی، پوتین از بایدن خواست ضمانت‌هایی درباره عدم توسعه ناتو به‌سوی مرزهای روسیه داده شود. پوتین همچنین به بایدن پیشنهاد داد تمامی اقدامات دوجانبه درخصوص کاهش فعالیت هیات‌های دیپلماتیک در دو کشور متوقف شود.
کاخ‌سفید نیز طی بیانیه‌ای اعلام کرد: «تماس ویدئویی امنی میان ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه و جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا برگزار شد و طی آن درباره طیفی از موضوعات در دستور کار آمریکا-روسیه، گفت‌وگو شد.»
با این حال مقامات آمریکایی در بیانیه خود از اولتیماتوم سخت پوتین به بایدن درخصوص گسترش ناتو به شرق نکته‌ای به‌میان نیاوردند.
 معمای ناتو
واقعیت امر این است که اگر منازعه‌ای میان روسیه و اوکراین رخ دهد، تکلیف کار مشخص خواهد بود! ورود ناتو به این منازعه، به معنای بسط و گسترش درگیری نظامی به کل اروپا بوده و این همان خط‌قرمز امنیتی سران پیمان آتلانتیک‌شمالی محسوب می‌شود. از این رو بر همگان مسجل است که حتی در صورت بروز جنگ میان روسیه و اوکراین، ناتو به بهانه اینکه اوکراین عضو این مجموعه نیست وارد نبرد مستقیم با مسکو نخواهد شد. در این صورت، کی‌یف قربانی سیاست‌های مشترک آمریکا و اروپا در تقابل با روسیه می‌شود.
مقامات آمریکایی در نحوه خروج از افغانستان حتی دغدغه‌های شرکای خود را در ناتو نظر نگرفتند. اکنون دولت‌های پاریس و برلین بیش از هر زمان دیگری از سوی شهروندانشان بابت «تحقیر استراتژیک در افغانستان» مورد عتاب قرار گرفته‌اند. در نتیجه پس از خروج اشغالگران آمریکایی و ناتو از افغانستان باردیگر استقلال استراتژیک اتحادیه اروپا از آمریکا به دغدغه‌ای اساسی در میان اکثر اعضای اروپایی ناتو تبدیل شده است. آمریکا، کانادا، ترکیه همراه 26کشور اروپایی، اعضای پیمان آتلانتیک‌شمالی را تشکیل می‌دهند. صورت‌مساله این است که اکنون، آمریکا بر ناتو و تصمیماتش تسلط کامل دارد. در این منظومه امنیتی، واشنگتن نقش متغیر مستقل و دیگر اعضای پیمان آتلانتیک‌شمالی، نقش متغیر وابسته را دارند. همین مساله سبب‌شده در مواردی مانند آنچه در افغانستان رخ داد، اروپاییان در مقابل یک کار انجام‌شده قرار گیرند اما سوال‌اصلی این است که تاثیر این وضعیت در آینده و سرنوشت ناتو چیست؟ نباید فراموش کرد که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و سقوط کمونیسم، ناتو فلسفه وجودی خود را از دست داد زیرا دیگر تهاجم سرخی در قبال اروپا و آمریکا وجود نداشت. با همه این اوصاف، رئالیست‌ها و نئورئالیست‌هایی که عرصه سیاست خارجی آمریکا و اروپا را به تسخیر خود درآورده بودند، معتقد به حفظ این ساختار و تبدیل آن به یک ساختار مسلط امنیتی در نظام بین‌الملل بودند.



بروز هرگونه منازعه نظامی جدید(مخصوصا جنگ روسیه و اوکراین)، قطعا هزینه‌های بسیار سختی برای ناتو خواهد داشت. بسیاری از اعضای ناتو از ورود به منازعه اجتناب می‌کنند و همین موضوع‌ به‌معنای دودستگی و شکاف در پیمان آتلانتیک‌شمالی است. در سال‌2021 میلادی، نه‌تنها ناتو به یک ساختار مسلط در جهان تبدیل نشده بلکه بیش‌ازپیش شاهد قطع اتصالات و مناسبات تعریف‌شده امنیتی‌-نظامی در ذیل این سختار هستیم. بی‌دلیل نیست که بسیاری از تحلیلگران مسائل امنیتی در غرب، امکان انحلال ناتو در آینده‌ای نه‌چندان‌دور را دور از ذهن نمی‌دانند. حقارت و شکست اروپا در افغانستان بر شدت این مطالبه‌گری عمومی در قاره‌سبز افزوده است. برخی مقامات ازجمله جوزپ بورل مسوول سیاست‌خارجی اتحادیه‌اروپا، معتقدند اروپای واحد یک نیروی واکنش سریع با دست‌کم 5000سرباز نیاز دارد. تشکیل این هسته اولیه نظامی در اتحادیه اروپا، می‌تواند مقدمه‌ای برای تشکیل ارتش واحد اروپایی و سپس انهدام رسمی پیمان آتلانتیک‌شمالی(متعاقب گسست نهایی میان آمریکا-اروپا) باشد. درست در چنین شرایطی آغاز یک نبرد نظامی میان روسیه و اوکراین بدترین ضربه به ناتو محسوب می‌شود. رمزگشایی از هشدار صریح پوتین به بایدن در خصوص گسترش ناتو به شرق چندان دشوار نیست. رئیس‌جمهور روسیه شکاف‌های داخلی اعضای ناتو را به وضوح درک کرده و سعی دارد از آنها به مثابه فاکتور و مولفه‌ای برای امتیازگیری از رقیب آمریکایی خود استفاده کند.