همه خبرنگاران حوزه‌فرهنگی که می‌خواستند درباره شعر خراسان و مشهد خبری تازه‌ بگیرند، به یک شماره آشنا زنگ می‌زدند: جلیل فخرایی.
فخرایی که علاوه برشاعری، روزنامه‌نگار باسابقه و پیگیری هم بود، شامگاه دوشنبه در پی عوارض ناشی از سکته در ۵۲ سالگی درگذشت.
او سال‌ها قبل دچار مشکل شدید کلیوی شده‌بود و در حالی‌که وضعیت سلامتش نگران‌کننده شده‌بود، با پیگیری شاعران توانست پیوند کلیه بزند اما سرانجام کلیه‌های او از کار افتاد و مرگش در عین بهت و ناباوری شاعرانی که او را می‌شناختند، رقم خورد.
او عضو شورای شعر سازمان بسیج هنرمندان و از خبرنگاران باسابقه خراسان رضوی بود که با روزنامه‌های این استان همچون قدس، خراسان و شهرآرا همکاری مستمری داشت و بسیاری از نشست‌ها و شب شعرهای خراسان را پوشش خبری می‌داد.
فخرایی آبان 1349 در مشهد به دنیا آمد و تحصیلات متوسطه‌اش را در این شهر به پایان برد و در رشته فلسفه غرب دانشگاه تبریز پذیرفته شد.
او در دهه 70 به مشهد بازگشت و مسؤول روابط‌عمومی مجموعه فرهنگی کوهسنگی مشهد شد اما بیماری او در همین زمان آغاز شد و به دلیل نارسایی کلیه‌، هفته‌ای سه بار به مدت چهار ساعت زیر دستگاه دیالیز بود و پس از تشدید بیماری بازنشسته شد و به صورت خبرنگار آزاد با نشریات همکاری می‌کرد.
 او در شعر زبانی ساده و تغزلی داشت، وزن‌های خوش‌آهنگ را انتخاب می‌کرد و درونمایه اصلی شعرهای او ادبیات دینی و مذهبی بود. او همچنین اهتمامی جدی به جمع‌آوری اشعار شاعران ادبیات پایداری و شعر آیینی داشت.
از این کتاب‌های منتخب می‌توان به کتاب اشک مهتاب برگزیده‌ای از اشعار شاعران شعر مقاومت اشاره کرد. همچنین کتاب سایه غزل نیز برگزیده‌ای از سروده‌های مدرسان کانون‎های ادبی خانه‌های فرهنگ تهران با گردآوری او منتشر شده‌است و مجموعه‌ای از اشعار شاعران خراسان را با نام تذکره شاعران معاصر خراسان تدوین کرد.