مدام تعارف داریم، آن هم با نسلی که نه مطالباتش و نه رفتارش، تعارف‌بردار نیست. آنها نه تعارف دارند و نه تعارف را برابر ادب می‌دانند. اسمشان نه گودزیلاست و نه عجیب و غریبند؛بخشی از تفاوت دهه هشتادی‌ها با نسل‌های قبلی، شبیه تفاوت ما دهه‌شصتی‌ها، با دهه‌ هفتادی‌هاست، یعنی تفاوت نسلی عادی که نه مشکل‌ساز است و نه الزاما ناخوشایند.
اما برخی -که خود را کارشناسان بلامنازع نوجوانان و متولدان دهه‌ هشتاد می‌دانند- مدام تأکید می‌کنند که این نسل، منحصر به فرد، عجیب و غریب، مطلع و باهوش‌ترند. خداوند، نه دهه‌ هشتادی‌ها و نه هیچ نسل دیگری را، نه باهوش‌تر آفریده و نه فوق‌العاده‌تر؛ فراموش کرده‌ایم که هر انسان، متناسب با ظرف زمانی، مکانی و شرایطی‌اش تحلیل و ارزیابی می‌شود.
اولین گام برای فهم درست و به تبع آن، برخورد متناسب با نسل - است، پذیرش واقعیت فضایی نبودن این نسل است. دهه‌ هشتادی‌ها، فقط از یک جهت به طور محسوس متفاوتند؛ از همان جهتی که خیلی از هم‌نسلان ما، طی دهه‌ هشتاد و نود -که اینترنت پر سرعت و شبکه‌های اجتماعی وارد زندگی‌هایمان شد- تدریجا و گاه ناگهانی، دچار تغییراتی غافل‌گیرکننده شدند.
بسیاری از نوجوانان امروز، همان نوجوانانی‌اند که طرفدار سرود سلام فرمانده‌اند و برخی دیگر، سلایق متفاتی دارند، همان‌طور که نسل ما، همگی یک سلیقه نداشتند و ندارند.هر نسلی، ویژگی‌هایی عام و مشابه با نسل‌های قبل دارد و تؤاما خصایصی خاص و متفاوت نسبت به قبل و بعد خود.

احسان رستگار - معاون ضمائم