یکی از ویژگی‌های مثبت این مجموعه، داستان‌ها و اتفاق‌هایی بود که برای مجید رخ می‌داد و در عین سادگی برای بیننده شیرین و جذاب بود. روحیه جسوری که مجید برای کسب تجربیات مختلف داشت، الگوی خوبی برای نوجوان‌هایی بود که ترس از تجربه کردن داشتند. انتخاب مهدی باقربیگی برای نقش مجید و رابطه دوست‌داشتنی که با پروین‌دخت یزدانیان در نقش بی‌بی داشت، باعث شد مخاطب هم آنها را دوست داشته‌باشد و با علاقه ماجراهای مجید را دنبال کند. بازی خوبی که باقربیگی در آن سال‌ها ارائه داد، این سریال را تماشایی‌تر کرد اما به رغم موفقیت این مجموعه و بازیگرش و سکوی پرتابی که برای او محسوب می‌شد، نتوانست چندان بازیگر خوش‌آتیه و موفقی باشد و کم‌کم از دنیای بازیگری خداحافظی کرد. باقربیگی با بازی دلنشینی که داشت، یک نوجوان سر و زبان‌دار و جسور بود که هم تسلط بسیاری روی دیالوگ‌ها داشت و هم در بیان جملات با لهجه اصفهانی حد تعادل را نگه می‌داشت و این گویش ماندگار و شیرین را لوث نمی‌کرد. به خاطر بیاورید قسمتی را که مجید از معلم محبوبش شنید میگو خاصیت فراوانی دارد و چه تلاشی کرد تا بتواند میگو بخورد. فضاسازی که پوراحمد در این قسمت کرد و بازی خوبی که زنده‌یاد پروین‌دخت یزدانیان در عین نابازیگری داشت، فضا را برای مخاطب ملموس و باورپذیر کرد. از بگو مگوهای مادربزرگ و نوه گرفته تا زمانی که بی‌بی با دستان خودش رشته درست کرد و آشی به پا کرد  تا مجید برای میزبان ببرد، همه صحنه‌ها برای مخاطب دلنشین بود. کارگردان در این مجموعه تلاش کرد چشم‌انداز زیبایی از شهر اصفهان و فرهنگ غنی‌شان به مخاطب ارائه کند. گرچه در این سریال دوست‌داشتنی ناظم مدرسه که جهانبخش سلطانی آن را بازی می‌کرد، بسیار خشن و جدی بود اما فضای مدرسه و خانه قدیمی بی‌بی و کوچه‌های زیبا و تاریخی این شهر نگاه هر مخاطبی را به خود معطوف می‌کرد.
کیومرث پوراحمد، کارگردان این مجموعه نیز در سال‌های بعد نتوانست کاری به محبوبیت «قصه‌های مجید» بسازد. 

زینب علیپور طهرانی - گروه رسانه