پس وقتی چنین تعاریفی وجود ندارد، برخی از آقایان در قواره‌های زنانه و برخی بانوان در قواره‌های مردانه ظاهر می‌شوند که عمدتا نیز کپی‌برداری از مدهایی است که در فضای مجازی تبلیغ می‌شود. از سوی دیگر ما با نوعی تضاد میان عرف و آنچه که برخی رسانه‌ها ارائه می‌دهند رو‌به‌رو هستیم. به‌عنوان مثال در برخی از فیلم‌های نمایش خانگی، پوشش‌های مردانه و زنانه به‌هم می‌ریزد یا فلان بازیگر مرد نقش یک زن را بازی می‌کند و به این ترتیب قبح ماجرا می‌شکند بدون این‌که جامعه به این اتفاق واکنش نشان دهد. حتی بیشتر رسانه‌ها نیز در قبال این مسأله سکوت اختیار می‌کنند و باعث می‌شوند تا «اطلاع‌رسانی اعتراض» در جامعه کمرنگ شود.
پس جای تعجب نیست که اکنون بیش از هر زمان دیگری، برخی البسه میان زنان و مردان مشترک شده و روز به روز بر دامنه آن افزوده شود. این در حالی است که در فقه ما به آقایان اجازه داده نشده تا با پوشش زنانه وارد جامعه شوند که اگر بشوند حاکم شرع باید به موضوع ورود کند. پس می‌بینیم که در این حوزه یک نقص قانونی هم وجود دارد.  اما به‌طور کلی، اشتراکی شدن برخی پوشش‌ها و آرایش‌ها میان زنان و مردان که به حوزه عفاف و حجاب مربوط است یک پیام مهم به همراه دارد؛‌ این‌که اگر می‌خواهیم هویت ایرانی و اسلامی داشته باشیم، یکی از ارکان آن قطعا نوع پوشش است، چون پوشش ارتباط تنگاتنگی با هویت و فرهنگ دارد و اگر مدیریت نشده پیش برود باعث جابه‌جا شدن ارکان فرهنگ و هویت فرهنگی می‌شود.

دکتر امیرعباس عبداللهی - جامعه‌شناس