پس شکی نیست که ابعاد فردی و خانوادگی نباید فدای حضور اجتماعی شود، چون در این صورت حضور اجتماعی و شغلی بانوان نیز لطمه می‌بیند و کارایی زنان دستخوش تغییر می‌شود. البته اسلام هیچ مخالفتی با حضور زنان در اجتماع و فعالیت‌های شغلی و تحصیلی ندارد و وقتی آیات و روایات مربوط به حجاب را بررسی می‌کنیم نیز کاملا به این نکته برمی خوریم. مسلما وقتی اسلام از ضرورت پوشش برای زنان حرف می‌زند، منظورش حجاب در فضاهای خارج از خانه است، زیرا حجاب در محیط امن خانه معنی پیدا نمی‌کند.
​​​​​​​پس تاکید اسلام بر حجاب و عفاف، بر حضور اجتماعی زنان دلالت دارد به‌گونه‌ای که می‌توان دریافت این دو موضوع بر هم اثر متقابل دارند به این معنی که لازمه فعالیت اجتماعی بانوان، پوشش و رفتار عفیفانه آنها در جامعه است. اما این را نیز باید مد نظر داشت که پوشش و حجاب عفیفانه نباید مانع پرداختن زنان به سایر ابعاد وجودی، توانمندی‌ها و نیازهای آنها شود. مثلا ورزش که لازمه داشتن جسم سالم در زنان است، باید توسط مسؤولان و تصمیم‌گیران بسیار مورد توجه باشد. بنابراین ایجاد فرصت‌هایی از این جنس برای همه زنان و در همه مناطق و جغرافیاهای مختلف باید در دستور کار باشد به نحوی که همه زنان فارغ از سن و طبقه اجتماعی و اقتصادی به امکاناتی که هم ضامن سلامت و هم تضمین کننده پوشش و رفتار عفیفانه است، دسترسی داشته باشند.

دکتر لیلا ثمنی - عضو پژوهشکده زنان دانشگاه الزهرا