مساله مهم این‌که پروسه ساخت انیمیشن در دنیا طولانی است و چند سال زمان می‌برد اما به قدری این سودآوری خوب است و می‌تواند دستاورد خوبی در عرصه بین‌المللی داشته باشد که ارزش این میزان تلاش و زحمت و وقت را دارد. اما اگر ما در سینمای ایران بخواهیم شکاف بین نسل‌ها را از بین ببریم و مسائل و مباحث فرهنگی خودمان را به درستی تبیین کنیم و محتوا و مفاهیم موردنظر را به مخاطبان کودک و نوجوان انتقال دهیم، نیاز به عزم جدی و حمایت متولیان و مدیران فرهنگی و سینمایی داریم. حتی اگر انیمیشن‌های ما این میزان از سودآوری‌های نمونه‌های جهانی را هم نداشت، این وظیفه حکومت و دولت بود که برای ثبات و ارتقای فرهنگی از تولید انیمیشن‌های باکیفیت و جذاب حمایت کند. 
اگر به کودکان صرفا از نظر ژنتیک بها داده شده و به مباحث گفتار و رفتار و ادبیات آنها اهمیت داده نشود، کشور و جامعه فاصله زیادی با نقطه مطلوب و موردنظر خواهد داشت. برای قدرت و حال خوب کشور، نیازمند تقویت سه پایه سیاست، اقتصاد و فرهنگ هستیم. وقتی فرهنگمان با قیچی قطع شود، چطور می‌توانیم در آن دو زمینه دیگر موفق عمل کنیم. بنابراین وقتی حتی اقتصاد حوزه انیمیشن می‌تواند موفق عمل کند نمونه‌های خوب سال‌های گذشته هم این مساله را نشان داده و اکران پسر دلفینی هم این ویژگی را تایید خواهد کرد، حمایت از این عرصه نباید نیازمند اما و اگر باشد و سینماداران هم می‌توانند با خیال راحت به آن اعتماد کنند. 
اما برای این‌که اتفاقات خوبی در زمینه صنعت انیمیشن بیفتد، نیاز به زیرساخت و بستر و امکانات داریم. لزوما هم منظور حمایت دولتی نیست، بحث این است که دانشگاه‌های ما هم باید در این زمینه درست عمل و نیروی کار تربیت کنند. اگر شرایط و تسهیلاتی برای شرکت‌های فرهنگی و هنری و دانش‌بنیان درنظر گرفته می‌شود، باید چندین برابر آن را برای شرکت‌های تولید انیمیشن درنظر بگیرند، به دلیل اهمیتی که از نظر گسست فرهنگی وجود دارد، یعنی کودکان ما باید بتوانند با نسل‌های گذشته خود صحبت کنند که یکی از راه‌های درست و ارزشمند آن بحث مدیا و انیمیشن به عنوان خوراک فرهنگی است.  
در این خصوص باید بحث تامین بودجه را جدی‌تر از قبل درنظر گرفت؛ کمپانی‌های جهانی تولید انیمیشن با زیرساخت‌ها و امکانات مناسب و نیروی کار ارزان جهان سومی و بودجه 200 میلیون دلاری انیمیشن تولید می‌کنند، اما اینجا هزینه تولید انیمیشن ما رقمی حدودا 200 هزاردلار است که اصلا قابل مقایسه با هم نیست. با وجود این تفاوت بودجه‌ای، ما اینجا و به ویژه در همین فیلم پسر دلفینی ضمن حفظ کیفیت و استاندارد، انرژی‌مان را روی داستان گذاشته‌ایم و نیروهای خوبمان بیشترین بهره‌وری خود را در این زمینه داشتند. فکر می‌کنم با دیده‌شدن این انیمیشن و آثاری از این دست، برابری فیل و فنجان را خواهیم دید و نشان می‌دهیم که مورچه هم می‌تواند تاثیرگذار باشد. البته این قیاس از منظر بودجه است، وگرنه از نظر زحمت و ارزش هنری کار نیروهای انیمیشن، ما کاری کارستان کرده‌ایم.

محمد خیراندیش - نویسنده و کارگردان