تعداد فیلم‌های سینمایی و داستانی که درباره حضور مستشاری ایران در منطقه و در دفاع از حرم و حریم وطن ساخته شده، به زحمت از انگشتان یک‌دست عبور می‌کند و تازه از این میان هم، شاید تنها یکی دو اثر حق مطلب را تا حدودی در خصوص رشادت‌ها و جانفشانی‌های فرزندان ایران در مقابله با داعش ادا کرده باشند. فیلم‌های «جشن تولد» به کارگردانی عباس لاجوردی، «هنگامه» به کارگردانی امیر داسارگر و «آوازهای سرزمین من» به کارگردانی عباس رافعی، با وجود تلاش‌هایی در این زمینه و قصه‌هایی درباره مدافعان حرم و مبارزه علیه داعش و گروه‌های تکفیری، با نقطه مطلوب فاصله دارند و چندان نشانی از فیلمی موفق ندارند. اپیزود چهارم فیلم «هیهات» هم که به موضوع مدافعان حرم در عراق می‌پردازد و آن را با مفاهیم عاشورایی پیوند می‌زند، اگرچه روایتی قابل تامل و قدمی مثبت در این حوزه است اما همچنان سایه انفعال درباره موضوع مدافعان حرم در سینمای ایران سنگینی می‌کند و با این یکی دو گل امثال این بهار نمی‌شود. تا اینجا، مهم‌ترین و مشهورترین اثر داستانی در این زمینه، فیلم «به وقت شام» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیاست. 
با وجود این تلاش‌های اندک و چه بسا دغدغه‌هایی که به دلیل موانع و مشکلات موجود، تاکنون منجر به خروجی و تولید آثار خوب دیگری نشده، پرچم سینمای مستند تا حدود زیادی درباره مدافعان حرم و موضوع مقاومت در منطقه بالاست و فیلم‌های متعدد و موفق و تاثیرگذاری با این موضوعات و مضامین تولید شده و به‌ویژه در بخش جایزه شهید آوینی جشنواره سینماحقیقت در این چند سال اخیر، حضور تحسین برانگیزی داشتند. یکی از مهم‌ترین و جذاب‌ترین فیلم‌ها در این زمینه، مستند «گلوله‌باران» به کارگردانی مرتضی پایه‌شناس و حسین مومن و تهیه‌کنندگی مرتضی شعبانی است. روایت مهیج و ملتهب فیلم که همراهی دو فیلمبردار(و کارگردان) را با گروهی از مدافعان حرم در مقابله با داعش به تصویر می‌کشد، مخاطب را تا پایان اثر با خود همراه می‌کند. وقتی یکی از فیلمبرداران هنگام ثبت تصاویر، با گلوله داعش زخمی می‌شود و روی زمین می‌افتد و قاب دوربینش کج  می‌شود به گرفتن تصویر ادامه می‌دهد، ضمن یک ضرب شست جدی به اغراق‌های هالیوودی در فیلم‌های جنگی، به‌عنوان نمونه‌ای درخشان از دیپلماسی میدان جبهه فرهنگی انقلاب هم قابل اشاره و افتخار است.

علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر