بهتر است که والدین در طول روز حرف‌های خود را بشمارند. با این کار متوجه می‌شوند که چند حرف غیرضروری میان او و فرزندشان رد و بدل شده؛ حرف‌هایی که بسیاری از آنها لزومی به ادا کردن نداشته است.  برخی از والدین هم به اندازه صحبت می‌کنند اما زمانی که کودک به حرف آنها بی‌اعتناست، پیامد طبیعی یا منطقی را برای بی‌اعتنایی او انجام نمی‌دهند. نه این‌که برای حرف‌شنو نبودن کودک، او را تنبیه کنند، بلکه واکنش درست و منطقی مانند تذکر دادن، اخم کردن یا محروم کردن منطقی کودک از چیزهایی که دوست دارد، انجام نمی‌دهند؛ درصورتی که واکنش درست می‌تواند کودک را متوجه اشتباه و همراهی با حرف والدین کند.   در بعضی از مواقع هم کودک می‌داند که والدین‌اش حرف‌شان را تکرار می‌کنند، بنابراین لازم نمی‌داند که حرف‌شنو باشد. این در حالی است که والدین باید بدانند اگر حرف اول برای کودک مفید نیست، حرف دوم و تکرار آن مضر است.